حق داشتن وکیل در حقوق کیفری ایران

بهره مندی از مساعدت وکیل به عنوان یکی از اساسی ترین تضمینات منصفانه بودن دادرسی در محاکمات کیفری، از نهایتاهمیت برخوردار است به نحوی که در قانون اساسی مورد تاکید واقع شده است. خدمات ارزنده ی وکلا جهت اجرای عدالتقضایی کمک می کند که احکام صادره از دادگاهها با نگرشی دقیقتر و اشتباهاتی کمتر همراه باشد. خوشبختانه در موارد متعددی ازقانون آیین دادرسی کیفری جدید نوآوری هایی در راستای مشارکت بیشتر وکلا و گسترش برخورداری اصحاب دعوی از خدماتآنها در جریان دادرسی مشاهده می شود.با توجه به اهمیت این امر، مقاله حاضر به موضوع حق داشتن وکیل در حقوق کیفری ایران در دو فصل با عنوان های الف)جایگاه حق داشتن وکیل در حقوق ایران، (حق دسترسی به وکیل، ارتباط حق داشتن وکیل با حقوق خصوصی، ارتباط حق داشتنوکیل با حقوق جزا، ارتباط حق داشتن وکیل با حقوق عمومی، شناسایی حق داشتن وکیل برای متهمان، حمایت از حق داشتنوکیل برای متهمان، حق داشتن وکیل در دادگاه اطفال، حق داشتن وکیل در دادگاه های اداری) و ب) حق داشتن وکیل در فرآینددادرسی کیفری، (حق داشتن وکیل قبل از دادرسی، حق داشتن وکیل در مرحله ی تحقیقات مقدماتی، اقتضائات حق داشتن وکیلدر مرحله ی تحقیقات مقدماتی، برخی استثناهای طرح شده در بهره مندی از وکیل یا مشاور حقوقی در تحقیقات مقدماتی، آثارعدم رعایت حق داشتن وکیل یا مشاور حقوقی در تحقیقات مقدماتی، حق داشتن وکیل در مرحله ی دادرسی، موقعیت وکالتتسخیری در قانون آیین دادرسی کیفری جدید) پرداخته و به این نتیجه رسیده که قوانین ایران از جمله قانون اساسی و قانون آییندادرسی کیفری، حق داشتن وکیل را به رسمیت شناخته و سیستم قانون گذاری ما در این زمینه رو به پیشرفت به سمت موازین بینالمللی حقوق بشردر زمینه دادرسی عادلانه بوده ولی هنوز در جهت انطباق کامل با این موازین خلاء ها و ایراداتی وجود دارد کهقانون گذار باید در جهت رفع این نواقص بکوشد.

کلیدواژه ها:

حقوق ایران ، دادرسی منصفانه ، وکیل