دورکاری در سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران و نقش فناوری اطلاعات در آن

قابلیت های فناوری اطلاعات و ارتباطات، موجب گسترش به کارگیری آن در حوزه های مختلفی بویژه دورکاری شده است. هدف مطالعه حاضر، بررسی نقش پیش نیازها و نگرش های فردی و سازمانی در ایجاد تمایل کارکنان به دورکاری در سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران می باشد. به علاوه، نقش آفرینی فناوری اطلاعات در این زمینه مد نظر قرار می گیرد. جامعه آماری پژوهش کلیه کارکنان سازمان صدا و سیمای جمهوری ایران در تهران می باشد. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، 160 نفر از این کارکنان انتخاب گردید. این پژوهش از نظر شیوه پژوهش، توصیفی کاربردی و از نظر شیوه گردآوری داده ها از نوع کمی است. به منظور تحلیل داده های حاصل از پرسشنامه، از آمار توصیفی (درصد و فراوانی) و نیز از آزمون های کولموگروف اسمیرنوف و آزمون میانگین یک جامعه (تی تک نمونه ای) بهره گرفته شد. نتایج نشان داد که نگرش های فردی و سازمانی در ایجاد تمایل به دورکاری در سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران موثر بوده اند. به علاوه، پیش نیازهای فردی و سازمانی نیز در شکل گیری گرایش به دورکاری کارکنان اثرگذار بود. بر اساس یافته های پژوهش، پیشنهاداتی به مدیران سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران ارایه می گردد.باافزایش تعداد خودروها و جمعیت، مشکل ترافیک چند برابر شده که هم باعث هدر رفتن وقت و سرمایه و هم ایجاد خستگی شده و هم مشکل الودگی شهرها را چند برابر مینماید. دورکاری به عنوان یک راه حل برای حل مشکلات کاری و موارد فوق مطرح گردیده است.

کلیدواژه ها:

دورکاری ، فناوری اطلاعات ، سازمان صدا و سیما ، پیش نیازهای فردی و سازمانی ، نگرش شغلی