بررسی مزیت های نسبی و تحلیل ساختاری اشتغال در بخش اموزش استانهای مختلف ایران

تجزیه و تحلیل روند اشتغال و ساختار آن در سطح کشور و مناطق مختلف آن ، مستلزم شناخت دقیق استعدادها و توان بالقوه بخشها و ترکیب آن در مناطق است ، تا بتوان برنامه ریزی و اشتغال زایی متوازن و متعادلی را در هر یک از بخشها و مناطق محقق ساخت . اشتغال همواره از دغدغه های اصلی سیاستگذاران اقتصادی بوده و بطور کلی نیروی انسانی در مسائل اقتصادی جایگاه ویژه ای داشته است . هدف از این مطالعه تعیین وضعیت اشتغال بخشاموزش در 30 استان ایران طی دوره 1385- 1390 می باشد .بدین منظور با استفاده از مدل تغییر- سهم به تشخیص نوع بخشهای افتصادی از نظر مزیت نسبی ، برنده ، بازنده و بازنده بخشهای پایه ای و غیر پایه ای ( صادر (LQ) مختلط اقتصادی ، پرداخته شده است و همچنین با استفاده از شاخص ضریب مکانی کننده ، وارد کننده نیروی کار ) هر شهرستان مشخص شده است . جمع آوری داده ها در این تحقیق از درگاه اصلی مرکز آمار ایران سر شماری نفوس ومسکن ، استخراج شده است . نتایج حاکی از ان استکه این بخش دارای مزیت بالقوه رشد نمی باشد و برنده مختلط اقتصادی آن در بخش شهری استانهای آذربایجان شرقی، اذربایجان غربی و خراسان جنوبی می باشد.

کلیدواژه ها:

حمل و نقل ، اشتغال ، تغییر – سهم ، مزیت نسبی ، ضریب مکانی