تحلیل وضعیت نظام اداری کشاورزی و منابع طبیعی ایران، چالش ها و راهکارها

بخش کشاورزی، یکی از مهم ترین بخش هایی است که کارکرد بسیار مهمی را در توام سازی پیشرفت و عدالت می تواندداشته باشد. چرا که از یک سو، روستاها به عنوان مناطق محروم تر، کانون فعالیت های کشاورزی محسوب می شوند و ازسوی دیگر، بخش کشاورزی، در رشد اقتصادی کشور، پتانسیل قابل توجهی را دارا است. داده های فایو نشان دهنده آن است که، ارزش تولیدات ایران در زمینه 23 محصول، در زمره 20 کشور برتر دنیا قرار داشته است. همچنین فعالیت کشاورزی مقدس ترین فعالیت تولیدی از نظر اسلام به شمار می آید. اولویت نخست اسلام در بین بخش های اقتصادی،کشاورزی است، چرا که نیازهای غذایی مردم را تامین می کند. یکی از الزامات توسعه کشاورزی، استقرار نظام اداری مناسب و پویایی است که بتواند همگام با پیشرفت های علمی روز و با توجه به قابلیت های محلی و نیز مبتنی بر آموزه های دینی؛ نقش نظارتی، تسهیل گری و آموزش گری خود را ایفا کند. شواهد کنونی حاکی از آن است که وزارت جهادکشاورزی به عنوان نظام اداری کشاورزی و منابع طبیعی کشور، دارای چالش های گوناگونی بوده و با وجود خدمات فراوانی که پس از انقلاب اسلامی انجام داده است، ولی ساختار و چیدمان منابع انسانی، فیزیکی و مالی آن وارداتی بوده و شکل شهری دارد. بر خلاف رهنمودهای اسلامی در رابطه با برنامه ریزی و اداره امور با توجه به وضعیت و شرایط ذینفعان و مردم، نظام برنامه ریزی کشاورزی، غالبا حالت متمرکز و بالا به پایین داشته و این امر در بسیاری از موارد سبب عدم شکوفایی پتانسیل های محلی در روستاها شده است. این مطالعه، پس از بررسی مبانی و آموزه های اسلامی در رابطه با نظام اداری، وضعیت نظام اداری کشاورزی و منابع طبیعی را مورد تحلیل قرار داده و راهکارهایی را برای تطابق هرچهبیشتر آن با مبانی اسلامی پیشنهاد می کند

کلیدواژه ها:

چیدمان منابع ، نظام ارزشیابی ، بخش کشاورزی ، برنامه ریزی محلی