هیدروژل ها و کاربرد آنها در پزشکی

هیدروژل، شبکه پلیمری سه بعدی نا محلول در آب است که توانایی جذب مایعات بدن را در محیط بیولوژیکی دارد. هیدروژل ها قابلیت تبدیل شدن حالت مایع به ژل بلافاصله پس از تزریق را دارا می باشد. چنین شبکه هایی از طریق مکانیسم های اتصال عرضی شیمیایی از جمله پلیمریزاسیون نوری، واکنش های آنزیمی و اتصال عرضی فیزیکی نظیر اتصالات عرضی یونی، روش های وابسته به دما و یا هر دو نوع اتصال عرضی تشکیل می شوند. هیدروژل ها را از چند دیدگاه از جمله منبع اصلی آن به دو دسته طبیعی و سنتزی تقسیم بندی می کنند. تورم، خواص مکانیکی و خواص بیولوژیکی از جمله مهم ترین خصوصیات هیدروژل است که در بحث خواص مکانیکی عواملی همچون استحکام مکانیکی، ویسکوزیته، پایداری و نیز در مورد خواص بیولوژیکی مواردی همچون زیست سازگاری، زیست تخریب پذیری، غیر سمی بودن و در مورد تورم عواملی نظیر دما و غلظت یونها تاثیرگذار است که هر کدام از این خصوصیات می تواند بر روی ساختار و مورفولوژی هیدروژل تاثیر گذار باشد. هیدروژل ها به دلیل دارا بودن ساختاری شبیه به ماتریس خارج سلولی در کاربرد های مختلف حوزه پزشکی از قبیل مهندسی بافت، رهایش عوامل درمانی، لنزهای تماسی و زخم پوشها استفاده می شوند. این مقاله در مورد مکانیسم های مختلف تشکیل هیدروژل، انواع هیدروژل ها، خصوصیات و کاربرد آنها در زمینه پزشکی بحث می کند.

کلیدواژه ها:

هیدروژل ، مهندسی بافت ، تورم ، خواص مکانیکی ، زیست سازگاری ، زیست تخریب پذیری