تنفیذ قرارداد در رویه دادگاه ها

تنفیذ قرارداد به معنای اعتیار بخشیدن به مفاد و محتوای قرارداد بین اشخاص و به عیارت دیگر، به اعلام وقوعمعامله اطلاق می شود که در قالب قراردادهای عادی موضوعیت داشته و عموما یک طرف قرارداد جهت استفاده ازآثار حقوقی اعتیار قرارداد، متوسل به طرح دعوا به طرفیت طرف دیگر می گردد تا از این طریق به سند عادی خوداعتیار اسناد رسمی بدهد. تحقیق حاضر به صورت کتابخانهای و با هدف بررسی تنفیذ قرارداد در رویه دادگاه هاانجام پذیرفته است. در خصوص دعوای تنفیذ قرارداد اختلاف نظرهای اساسی در جامعه حقوقی حاکم است بهنحوی که رسیدگی به این دعوا در محاطم قضایی از نظر برخی محاکم مردود و برخی محاکم دیگر مقبول می گرددو لذا طرح دعوای تنفیذ قرارداد در محاکم دادگستری بیش از انکه تابع اتفاق نظر قضات باشد تابع قرایت ها واستنباط های شخصی قضات بوده و عملا سلایق قضات دادگاه ها نقش اصلی در پذیرش یا عدم پذیرش دعوایمذکور دارد. لذا شایان توجه است تا رویه قضایی ثابتی در این زمینه مورد توجه قرار گیرد چرا که وابستگی به یکدعوا و سلیقه و استباط شخصی قضات نتیجهای جز ایجاد بدگمانی عموم مردم و تقویت مواضع تهمت نسبت بهقضات و دستگاه قضایی را موجب خواهد شد.

کلیدواژه ها:

تنفیذ قرارداد ، رویه قضایی ، قاعده فقهی ، حقوق ایران