تدوین مدل ساختاری گرایش به رفتارهای پر خطر بر پایه عوامل اجتماعی و روانشناختی

هدف : هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه علی بین متغیرهایی است که بیشترین تاثیر را بر روی گرایش به رفتارهای پر خطر در بین دانش آموزان مقطع دبیرستان شهرستان گمیشان در سال تحصیلی 92-93 دارند. روش : جامعه آماری مورد نظر همه دانش آموزان دبیرستانی شهرستان گمیشان بود که از بین آنها تعداد 502 نفر به عنوان نمونه به روش در دسترس انتخاب شدند. این پژوهش به روش تحلیل مسیر انجام شد و ابزارهای پژوهش شامل مقیاس خطرپذیری نوجوانان ایرانی (LARS) ، مقیاس حمایت اجتماعی (MOS) ، مقیاس تاب آوری (CD-RIS) ، پرسشنامه سبک های حل مسئله لانگ و کسیدی، پرسشنامه انسجام خانواده رضویه و سامانی بود. یافته : یافته های بدست آمده حاکی از برازش الگو با داده ها بود. تمامی متغیرها بجز حمایت اجتماعی بر روی گرایش به رفتارهای پر خطر اثرات مستقیم معناداری داشتند و اثرات غیر مستقیم تمامی متغیرها معنادار بدست آمد. نتیجه گیری : تاب آوری، انسجام خانواده، سبک حل مسئله و حمایت اجتماعی از عوامل موثر بر عدم گرایش به رفتارهای پر خطر می باشند. با افزایش تاب آوری، انسجام به طور مستقیم و حمایت اجتماعی و سبک حل مسئله مدار به صورت غیرمستقیم باعث کاهش گرایش به رفتارهای پر خطر می شوند؛ لذا پیشنهاد می شود برای جلوگیری از گسترش گرایش به رفتارهای پر خطر در بین نوجوانان و جوانان به این ویژگی ها توجه گردد.

کلیدواژه ها:

گرایش به رفتارهای پرخطر ، تاب آوری ، حمایت اجتماعی ، انسجام خانواده ، سبک حل مسئله مدار