مطالعه تطبیقی غم و شادی در ادیان بزرگ الهی

ادیان بزرگ در طول تاریخ برای ادامه حیات اجتماعی خویش انسان های بر گزیده ای را به جامعه معرفی کرده اند.این شخصیت ها تاریخ ساز شده و تاریخ هم آنان را بزرگ داشته است. اگر پیامبران صفات و ویژگی های اخلاقی خاص خود را نداشتند ، دین آنان هرگز جهانی نمی شد. دو ویژگی بزرگ آنان رعایت حقوق فردی و اجتماعی و شاد زیستن بود. توصیف ادیان و انبیا از شادی ، متفاوت و سرزمینی است . در نگاه ادیان توحیدی دین را دوستی و محبت توصیف کرده و عشق را نهایت آن دیده اند . از مجموعه ادیان توحیدی یهود دینی تاسیسی و اسلام دینی امضایی رویکردی احکامی دارند و در مقابل مسیحیت دینی ملکوتی و مسرت بخش توصیف می شوند. تحت تاثیر ادیان ابراهیمی ، مکاتب موجود آسیایی چون هندو، بودا و برهمن از جمله مکاتب شاد تلقی می شوند .واقعیت امر آن است که ادیان احکامی که مبانی مکاتب شرقی هستند نمی تواند از هم دور باشند . دلیل این اختلاف مناظر چیست .آیا آنچه امروزه پیروان این ادیان با آن مواجهند همانی است که انبیا آورده اند.تفاوت قرایت های مختلف پیروان ادیان نشانه بارز این اختلاف افراطی و تفریطی در رفتار پیروان است. ربطی به پیام آور آن نداشته ، نقش احبار و رهبانان و دین فروشان در نگاه دوزخی به پیروان ادیان محصول اندیشه فردی سردمداران این آیین ها است.در بحث رفتار شناسی ادیان چرابعضی را شاد و بعضی را دین عزا خوانده اند ، در حالی که ریشه و مبانی همگان واحد پرستی است . آنچه اینان را از یک دیگر ممتاز می کند انبیا نبوده بلکه عالم نمایان و دغل بازانی است که ادیان بزرگ را در عمل از اندیشه ناب اولیا تهی کرده اند.در این پژوهش، به روش اسنادی و کتابخانه ای، به شیوه تحلیلی ، به مطالعه ادیان اسلامی چون حنیف ابراهیم و یهود و مسیحیت و اسلام پرداخته و نتایج نشان می دهد که اصالت در ادیان با شادی است. خاتم انبیا برای مسلمین زندگی توام با سرور و شادی می خواهند ، فرهنگ دینی سرشار از سرور و خوشبختی و مراسم عبادی همواره با لذت توام بوده است .

کلیدواژه ها:

ادیان ، شادی ، غم ، فرهنگ.