بهینه سازی معیار راحتی سرنشین در مدل چند درجه آزادی اتوبوس با روش نیومارک و الگوریتم ژنتیک

در میان گروه های ریسک پذیر در معرض ارتعاش وارده از سمت جاده به بدن کاربران وسایل نقلیه، رانندگان و مسافران اتوبوس ها قرار دارند. این مقاله به بررسی و ارزیابی معیار راحتی بر کاربران اتوبوس شامل راننده و مسافر در وسط اتوبوس و مسافر در انتهای اتوبوس می پردازد. معیار شتاب موثر در دو نوع جاده تصادفی ارزیابی و با معیار استاندارد مقایسه شده است. برای یافتن پاسخ معادلات حرکت حاکم بر سیستم اتوبوس در دو نوع زبری جاده از روش عددی نیومارک خطی در نرم افزار متلب استفاده شده و اتوبوس در سرعت های Km/h90 و Km/h100 و Km/h110 بررسی شده است. با تغییر ضرایب سفتی و میرایی برای صندلی راننده و مسافر1 و 2 که در موقعیت های مکانی متفاوتی نسبت به هم قرار دارند، مشاهده می شود که شدت نوسانات و تاثیر آن بر روی معیار شتاب موثر وزنی با خواص و ساختار صندلی آنان مرتبط می باشد. از معیار شتاب موثر برای راحتی کاربران با کمک الگوریتم ژنتیک در امر یافتن ضریب سفتی و میرایی استفاده شده است. نتایج نشان می دهد که صندلی های با ضریب سفتی بالا و ضریب میرایی پایین، افزایش معیار شتاب موثر وزنی را به همراه داشته اند در حالی که انتخاب ضریب سفتی پایین و ضریب میرایی بالا می تواند موجب بهبود معیار شتاب موثر با توجه به شاخص استاندارد گردد.

کلیدواژه ها:

معیار شتاب موثر ، ضریب سفتی ، ضریب میرایی ، روش نیومارک ، الگوریتم ژنتیک