بررسی نقش تعیین کننده مصالح سبز و بومی قابل بازیافت حاصل از تخریب ساختمانها با رویکرد معماری پایدار

معماری پایدار، وقابل بازیافت عکس العملی منطقی در برابر مسائل و مشکلات به وجود آمده عصر صنعت به شمار می رود. با انقلاب صنعتی و پیشرفت های فنی -تکنولوژیکی در عرصه معماری ، معماری بومی اقصی نقاط دنیا که با توجه به طبیعت و محیط پیرامون خود شکل می گرفت و همساز با اقلیم سر برمی افراشت، به دست فراموشی سپرده شد .همسویی وهمگرایی معماری بومی ایران با اصول معماری پایدار سبزبرایند توجهاتی از قبیل انتخاب آگاهانه وپایدار محور مصالح بومی این مناطق است. امروزه هر ساختمان باید به گونه ای طراحی شود که استفاده از منابع جدید را به حداقل رسانده وپس از تخریب نیز منبعی برای ایجاد سازه های دیگر باشد، لذا مقاله پیش رو به تبیین وتعریف اصول معماری پایدارو معماری بومی و نقش تعیین کننده مصالح قابل بازیافت حاصل از تخریب ساختمانهای بومی اشاره دارد و نیز چگونگی کاربردوطراحی این نوع مصالح رادر جهت بهینه سازی مصرف انرژی روشن می کنددر نهایت به این نتیجه می رسیم که انتخاب واستفاده از مصالح بازیافت و تلاش در جهت کاربرد مصالح بومی وطبیعی یک مولفه کلیدی است که به ما در شکل گیری وایجاد معماری پایدارکمک می کند.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، مصالح سبز ، معماری ومصالح بومی ، مصالح قابل بازیافت ، انرژیبهینه