بررسی چگونگی بهره بری از معماری پایدارو ارگانیک در طراحی بناهای سنتیایرانی

بحران انرژی در دهه ی هفتاد میلادی و در ادامه ی آن، مشکلات زیست محیطی بر بسیاری از فعالیتهای انسانی، سایه افکند و باعث شد حوزه ی طراحی معماری به عنوان یکی از عوامل مؤثر در مصرف بالای انرژی با چالشی سخت مواجه گردد. از این رو، مسئله ی حفظ محیط در همه-ی علوم، وارد نمود .بر اساس « پایداری » زیست، نیاز نسلهای آینده و بهره گیری از انرژی های رایگان، مفهوم جدیدی را با عنوان مطالعات صورت گرفته، اصول معماری پایدار در بسیاری از بناهای بومی و سنتی کشورمان، به طور نسبی رعایت شده است؛ از این میان معماری بناهای سنتی به عنوان نمونه ی بارزی از بومی مداری، معیارهای همراهی با پایداری از قبیل حفظ محیط زیست و استفاده از عوامل مفید اقلیمی دردرون بنا را با نگاه به عناصر شکل دهنده ی معماری بومی از قبیل فرهنگ، اقتصاد، اجتماع و طبیعت به درستی، رعایت نموده است .متن حاضربااستفاده ازمطالعه تطبیقی وتحلیلی روشهای موجود درمراجعه به سنتهای معماری ایرانی،به شناخت نقاط ضعف وقوت آنها میپردازد،به این ترتیب در این مقاله سعی گردید تا ویژگیهای معماری سنتی ایران بررسی شود تا بدین طریق به ارتباط معماری سنتی در جهت استفاده بهینه از انرژی و پایداری اشاره کرد. بنابراین ابتدا به مفاهیم و تعاریف معماری ارگانیک و معماری پایدار میپردازد. چارچوب نظری تحقیق حاکی ازاین است که فضا های معماری در هر اقلیم درگذشته به صورت قابل ملاحظه ای تحت تاثیر محیط قرار داشتهاند وعوامل متعددی درمعماری سنتی ایران تأثیرگذاربودهاند.دراین مقاله سعی برآن است تا با روش توصیفی واستفاده ازمنابع کتابخانهای به بررسی معماری پایدار و معماری ارگانیک در معماری سنتی ایران بپردازیم. نتایج تحقیق حاکی از آن است که جه مشترک معماری سنتی و معماری پایدار،استفاده بهینه ازمنابع موجوددرطبیعت بدون آسیب رساندن به طبیعت است

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، ارگانیک ، بنا ، سنتی ، ایرانی