همنوایی شاعرانه مفاهیم و مولفههای محیطی در معماری و زبانشناسی زیست محیطی ایرانی بررسی مولفه باد درفرهنگ و ادبیات ایرانی نمونه موردی: اشعار حافظ، سپهری

ارتباط انسان با پدیدههای اطرافش از دیدگاههای مختلف میتواند مطرح باشد. طیف مختلفی از دیدگاهها که از رویکردی فیزیکی شروع گردیده و تا عمیقترین لایه های ذهنی و متافیزیکی گسترش مییابد و حتی به حوزه های عرفانی نیز نفوذ کرده و انسان را به دنیای تخیلات و شاعرانگی نیز میکشاند. در این میان و نزد متفکران و شاعران مولفه های اقلیمی و طبیعی دستمایه های دلنشینی بودهاند که به واسطه ارتباط طبیعی با انسان و احساس رضایتی که در او ایجاد مینمودهاند، توانسته اند خیالپردازیهای او را نیز تحریک نموده و حضور این عناصر را در زندگی انسان گسترده نمایند عناصر طبیعی چون باد (نسیم)، باران، تشعشع آفتاب (نور) و ... از این بابت حضوری پررنگ در افکار شعرای ما داشته اند. این مقاله سعی نموده است با جستجوی کاربرد این عناصر و به طور مشخص مولفه باد در اشعار شاعر گرانمایه حافظ از دیار کهن و سهراب سپهری از دنیای معاصر به واکاوی این همنوایی (شاعرانه) بپردازد و به این مولفه از دیدگاه های دیگری نیز بنگرد

کلیدواژه ها:

زبانشناسی ، باد ، متافیزیک ، معنی شناسی ، ادبیات زیست محیطی