مقایسه تطبیقی نور در معماری سنتی ایران ومعماری معاصردر ابنیه مسکونی

نوردر معماری سنتی ایران یکی از موثرترین عوامل بربافت وشکل گیری بناهای سنتی می باشدوباتوجه به شدت تابش ان در اقلیم های مختلف ایران بااستفاده از شیوه های حکیمانه مورد بهره برداری قرار گرفته است.درعصرحاضرباپیشرفت تکنولوژی وتغییردرنگرش انسان ونگاه مادی وفیزیکی به نور،به عنصری فقط کاربردی در خانه های امروزی تبدیل گردیدوعناصرمعماری ودیگر جنبه های آن که در تعامل بانور بوجود آمده نیزبه فراموشی سپرده شده است.باتوجه به اهمیت موضوع ، این مقاله می خواهد شیوه های برخورد پیشنیان ما بااین مقوله را بررسی نماید تابتواند،همه جنبه های معنایی وفیزیکی را درراستای یکدیگردر معماری معاصر مورد بهره برداری قرارگیرد.دراین راستاپژوهش حاضرسعی دارد از روش تحقیق مقایسه تطبیقی و منابع کتابخانه ای استفاده نماید. کیفت وجود نور در فضای ایرانی دردوران معماری سنتی ایرانی مانند کلیت فضای معماری تحت تاثیر نگاه خاصی به زندگی بوده است. به دلیل آنکه مقدار نور طبیعی نسبت به گذشته تغییر پیدا نکرده است ونیز به علت کیفیت بهره گیری از آن ، استفاده ازاین موهبت الهی برای معماران وطراحان جهت ارتقا در بهبود کیفیت فضا های معماری ضروری به نظر می رسد. کاهش استفاده از نور طبیعی در بناها،ضمن افزایش هزینه های مصرف انرژی ،برسلامت،راحتی وکارایی افرادتاثیر می گذارد و مهارغیرمستقیم وحصول اطمینان از اینکه پنجره ها در جایی قرار گرفته اند که نورمستقیم را به حداقل می رسانندو پالایش نور پیش از ورودبه فضا، همگی مفاهیم ساده ای اند که طراحان پس از آشنایی باآنها ودریافتن ارزش آنها می توانند اعمال کنند. لذا توجه به راهکار های سنتی واهمیت به تدابیر اقلیمی اندیشده شده می تواند باعث دگرگونی فضا های نا مطلوب ایجاد شده در معماری امروزی بشود وبا دخالت مدبرانه این راه حل ها در معماری جدید شاهد ایجاد بافتی پویا درمعماری امروزی گردد.

کلیدواژه ها:

نور ، معماری سنتی ، معماری معاصر