بررسی نقش آب درمعماری سنتی باتاکیدبرمساجد نمونه موردی مسجدجامع اصفهان

یکی از عناصر موجود در طبیعت که از ابعاد مختلفی قابل بررسی بوده و از جهات گوناگونی بر زندگی انسان تاثیر دارد ، آب است. معماری بعنوان تجسم کالبدی تصورات وعقاید آدمیان در ارتباط مستقیم با اب است ودرمسجدجامع اصفهان هم این موضوع کاملا قابل مشاهده هست.اماحضورآب درمعماری به نحوی است که حضور آن در زندگی روزمره را ملموس تر گرداند.توجه به آب درمعماری تنها به دلیل نقش آن در حیات موجودات است. به دلیل تقدس خاص آب در مشرق زمین و به خصوص نزد ایرانیان و مسلمانان،همواره عنصر اصلی در جاینمایی و شکل دهی به فضاها بوده است. شکل بعنوان یکی از مفاهیم آب که نزدیکترین عینیت به معنی معماری را داراست به صور مختلف در محیط تجلی می یابد.در ادبیات وعرفان مراد ازآب معرفت است وآب حیات کنایه از چشمه عشق ومحبت است که هرکس از آن بچشد جاویدان می گردد. در دوران اسلامی نقش آب در معماری حالت کاربردی پیدا می کند . معماران این دوره آگاهانه سعی کردند تا بر طبیعت تسلط یافته و آن را به نظم درآورند. تا قبل از اسلام معماری به سمت آب می شتافت و در کنار آن آرام میگرفت، بعد از اسلام معماران با شناخت قوانین فیزیکی رفتار آب و درک ارتباط آن با انسان، آب را درون معماری می آورند ودر قالب شکل های هندسی در اکثر بناهای دوران اسلامی متجلی می شود مانند مسجد جامع اصفهان و وحدت و مرکزیت پیدا می کند. دراین مقاله ابتدا به مطالعه مبانی نظری و منابع مرتبط پرداخته شده اما درادامه باب ررسی های کتابخانه ای به پایان رسیده است.

کلیدواژه ها:

مسجد ، معماری اسلامی ، معماری سنتی ، آب ، مسجدجامع اصفهان