سنجش وضعیت عدم آسایش حرارتی در فضاهای شهری و نقش سازگاری افراد (نمونه موردی میدان امام خمینی و امام حسین شهر تهران)

آسایش یکی از مولفه های کلیدی موثر برای حضور شهروندان در یک فضای شهری است. مهم ترین عامل در احساس آسایش نیز آسایش حرارتی است. اما فضاهای شهری با فضاهای داخلی در ادراک آسایش بسیار متفاوت هستند. افراد در یک فضای عمومی شهری قادر هستند خود را با شرایط سازگار کنند. لذا در این مقاله با هدف ایجاد مدخلی برای ورود به موضوع سازگاری برای ارتقای آسایش ادراک شده در فضاهای شهری و عوامل موثر بر آن، پس از مطالعه مبانی و مفاهیم مرتبط، با روش میدانی و بصورت تطبیقی به مطالعه دو فضای شهری در تهران پرداخته شده است. پس از جمع آوری داده های عینی (مانند دما، تابش، رطوبت، باد، مصالح و پوشش گیاهی) و ذهنی از طریق برداشت و توزیع پرسشنامه در بین حدود 400 نفر از افراد در دو فصل سرد و گرم سال(که در پرسشنامه متناظر با هر مولفه موثر بر سازگاری فیزیکی و سازگاری روانی سوالاتی نیز طرح شده بود)، نقشه های شبیه سازی آسایش در دو مکان به کمک نرم افزار Envimet تهیه شده و سپس نتایج آماری با نرم افزار SPSS و با آزمون هایی مانند T-test تحلیل شده است و در نهایت ضمن بررسی دو گونه سازگاری فیزیکی و روانی، جمع بندی و پیشنهادهایی ارایه شده اند.

کلیدواژه ها:

سازگاری ، آسایش حرارتی ، ادراک ، فضای عمومی شهری