راهکارهای افزایش تعاملات اجتماعی در محیط های خارجی مسکونی

در جامعه کنونی با سیاست های توسعه ی مسکن، تأمین خانه جای خود را به ایجاد سرپناه داده است؛ این موضوع در حالیست که کاهش کیفیت ساخت واحدها و محیط های مسکونی با افزایش سریع جمعیت و کمبود مسکن در کنار محدودیت های زمانی توجیه می شود؛ ولی متأسفانه در دراز مدت به معضلات جدی اجتماعی می انجامد که گاهی حتی برای جبران عواقب زیان بار آن باید خسارت گزافی را پرداخت. هنگام ساخت یک بافت مسکونی در واقع کانونی اجتماعی شکل می گیرد. این کانون برای حفظ ارزش های خود به انسجام مشخصی احتیاج دارد. لذا بین حجم واحد مسکونی و حجم ساختمانی که آنرا در بر می گیرد باید ارتباطی صحیح برقرار باشد. طراحی مجتمع های مسکونی امروزی به دلیل عدم توجه به نیازهای انسانی و در نظر نگرفتن پیامدهای روانشناختی آن، زندگی فردی و اجتماعی ساکنین را با مشکلاتی مواجه ساخته است. از جمله نیازهای فراموش شده انسان ها در این طراحی ها، تعاملات اجتماعی است. در این مقاله به ذکر راهکارهایی برای افزایش تعاملات اجتماعی در محیط های خارجی مسکونی پرداخته می شود، که در این راستا، نهادها و سازمان های مختلف می توانند گام مؤثری در زمینه ی سیاست های اجرایی بردارند. نتایج این تحقیق به عنوان راهکاری تئوریک در خصوص تعامل ساخت محیط های مسکونی پاسخ ده و تأمین نیازهای مادی، بهداشتی، روانی و اجتماعی ساکنین می باشد.

کلیدواژه ها:

مسکن ، مجتمع مسکونی ، محیط خارجی مسکونی ، تعاملات اجتماعی