حقوق شهری و زیست فرهنگی شهروندان تهرانی

با تغییر زندگی جمعی انسانها از روستایی به شهری و کلان شهرها، ارتباط میان شهروندان و نهادهای اجتماعی وحاکمیتی رفته رفته از پیچیدگیهای خاصی برخوردار شد. این تحولات در کنار جریان فراگیر توسعه گرایی بشر، سبب درهمتنیدگی روابط پیش گفته گردید و حقوق به عنوان دانش تنظیم روابط و مناسبات در جوامع انسانی را با مسایل جدیدی درگیر نمود که پاسخ گویی به آنها شاخه های نوینی از حقوق را ایجاد کرد. زیست فرهنگی به عنوان یکی ازمهمترین ابعاد زندگی جمعی بشر خود مشتمل بر روابط و مناسبات خاصی است که تنظیم آن بر عهده دانش حقو ق است. حال در کنار هم نهادن این زیست فرهنگی وکارایی دانش حقوق در توسعه شهری، مارا با مساله زیست فرهنگی شهروندان ایرانی با توجه به قوانین حاکم بر نظام روابط شهری مواجه میسازد. پژوهش حاضر در پاسخ به سوال از رویکرد قوانین شهری تهران نسبت به زیست فرهنگی شهروندان تهرانی و اسناد بالادستی آن، با استفاده از روش تحلیلی – توصیفی اسناد، پس از مفهوم شناسی حقوق شهری و زیست فرهنگی شهروندان، با بررسی ابعاد حقوقی زیست فرهنگی شهروندان در هفت محور آموزش فرهنگی، هویت فرهنگی، باور فرهنگی، فرهنگ خانوادگی، اقتصاد فرهنگ، فرصتهای فرهنگی و فرهنگ عمومی، به تحلیل رویکردی حقوق شهری تهران پرداخته است و در پایان نظام حقوق شهری تهران را نظامی جامعه گرا، باز، مساله محور، تکلیف گرای حاکمیت محور دانسته است

کلیدواژه ها:

توسعه فرهنگی ، زیست فرهنگی ، جغرافیای فرهنگی ، حقوق شهری ، شهروند