مقایسه روش بالینی و آزمایشگاهی در تشخیص عفونت تریکوموناس واژینالیس

مقدمه: عفونت تریکوموناس واژینالیس سومین علت شایع التهاب واژن است. تشخیص واژینیت تریکوموناییکاری دشوار است زیرا علائمی شبیه به دیگر بیماری های منتقله جنسی دارد و روش معاینه دقیقی برای تشخیص آن وجود ندارد. منابع معتبر به این موضوع اشاره دارند که جهت تشخیص عفونت تریکوموناس واژینالیس صرفا علائم و نشانه های بالینی کافی نیست و تشخیص قطعی آن باید بر اساس تست های آزمایشگاهی صورت گیرد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه روش بالینی و آزمایشگاهی در تشخیص عفونت تریکومونایس واژینالیس انجام شد. روشکار: این مطالعه مشاهده ای در سال 1398 برروی 600 زن با علائم عفونت واژینال انجام شد. در صورتی که بیماری با علائم و نشانه های عفونت واژینال مراجعه و واجد شرایط ورود به مطالعه بود، مورد معاینه قرار می گرفت و نمونه ای از ترشحات واژن او جهت آزمایش اسمیر مرطوب گرفته می شد . جهت گردآوری داده ها از فرم های مشاهده و مصاحبه استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 20 ) و آزمونهای توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: از 600 زن مبتلا به عفونت تریکوموناس واژینالیس ، 70 مورد از نظر عفونت تریکومونایی مثبت بودند. فراوانی عفونت در جمعیت مورد مطالعه بر اساس مشاهده بالینی 15/54 درصد بود؛ درحالی که بر اساس تشخیص میکروسکوپی این میزان 10/81 درصد بود. 10/51 درصد از بیمارانی که به وسیله مشاهده بالینی عفونت تریکوموناس واژینالیس آنها مثبت بود، مشاهده میکروسکوپی آنها منفی بود . نتایج مطالعه نشان داد 4/85 درصد از موارد تشخیص بالینی غیر تریکومونایی در بررسی میکروسکوپی تریکومونا مثبت تشخیص داده شدند. نتیجه گیری: عدم کاربرد روش های آزمایشگاهی در تشخیص بیماران مبتلا به عفونت واژینال، منجر به تشخیص نادرست می شود و پیشنهاد می شود درتعیین عفونت تریکوموناس واژینالیس به نتایج آزمایشگاهی اکتفا نمود تا دقت تشخیصی افزایش یابد.

کلیدواژه ها:

تریکوموناس واژینالیس ، عفونت واژن ، تشخیص آزمایشگاهی ، تشخیص بالینی