بررسی نوآوری و پذیرش تکنولوژی اطلاعاتی و ارتباطی دورکاری در دانشکده مدیریت دانشگاه تهران

در این مقاله به بررسی و پذیرش تکنولوژی اطلاعاتی و ارتباطی دورکاری برای اولین بار در ایران در دانشکده مدیریت دانشگاه تهران پرداخته شده است. با توجه به مدل‌های ارائه شده برای پذیرش تکنولوژی در این تحقیق مدل دیویس استفاده شده است. این تحقیق از لحاظ هدف کاربردی، از لحاظ روش توصیفی - پیمایشی می باشد . جامعه آماری تحقیق دانشکده مدیریت دانشگاه تهران بوده و روش نمونه گیری مورد استفاده سرشماری است. پایایی ابزار مورد استفاده، پرسشنامه 0.836 محاسبه گردیده است. نتایج بررسی نشان می دهد از بین این متغیرها، متغیرهای توانائی فردی بر برداشت ذهنی از آسانی استفاده، برداشت ذهنی از آسانی استفاده بر برداشت ذهنی از سودمندی،آسانی بر طرز نگرش فرد به سیستم، برداشت ذهنی از سودمندی بر تصمیم به استفاده، تصمیم به استفاده بر استفاده عملی، به طور معنی داری بر پذیرش و استفاده از سیستم‌های دورکاری مؤثر هستند. از طرفی کم بودن ضریب مسیر و ارزش آزمون t برای بقیه متغیرها یعنی توانائی فردی بر برداشت ذهنی از سودمندی، برداشت ذهنی از سودمندی بر طرز نگرش فرد به سیستم، را نشان دهنده عدم معنی داری آنها در جامعه آماری مورد مطالعه دانست .

کلیدواژه ها:

دورکاری ، نوآوری ، پذیرش تکنولوژی ، تکنولوژی اطلاعاتی و ارتباطی