نوآوری آزاد

در گذشته نو آوری ها اختصاصاً از درون هر شرکت بزرگ و بخش تحقیق و توسعه آن پدید می آمد و نوآوران دیگر در آن نقشی نداشتند. شرکت های بزرگ رشد و سود قابل توجهی داشتند ولی فاکتورهای زوال برای بسیاری از صنایع به دلیل نیروی کار سیار، سرمایه مخاطره آمیز، زمان سریع تر برای ارایه محصول به بازار و دانش خارجی کمتر شکل گرفت. اما براثر تحولاتی که اتفاق افتاد قرن بیست و یکم، قرن نوآوری آزاد نامیده شده و سمت و سویی تازه در مدیریت استراتژیک پروژه بوجود آمده است. در این مقوله، نوآوری آزاد می گوید ما همواره می توانیم پیشرفت کنیم زیرا همه ایده ها، ایده های خوبی هستند، همه ایده ها می توانند توسعه یابند، اگر ایده ای ارزش فکر کردن دارد، پس ارزش گفتن هم دارد. ما همگی خلاق هستیم و می توانیم خلاق تر هم باشیم. نوآوری آزاد الگویی مبتنی بر این فرض است اگر شرکتها بدنبال ارتقاء تکنولوژی خود هستند می توانند و می بایست از ایده های خارجی همانند ایده های داخلی و راههای خارجی و داخلی بازار استفاده کنند. اما از سویی دیگر حقوق مالکیت فکری به طور کلی به منظور جلوگیری از استفاده دیگر شرکت ها از ایده و اختراع یک شرکت طراحی شده اند. در نگاه اول این دو مفهوم (نوآوری آزاد و حقوق مالکیت فکری) ناسازگار به نظر می رسند. به عبارت دیگر گرایش نوآوری آزاد به سویی است که به دانشی که در درون یک شرکت تولید می شود این اجازه را می دهد تا به شرکت های دیگر نیز راه پیدا کند.( در عوض از شرکت های دیگر انتظار دارد که دانششان را منتقل کنند). در مقاله حاضر به مطالعه اینکه شرکت ها چگونه در عمل نوآوری آزاد را بکار می گیرند و همچنین به بررسی رابطه آن با حقوق مالکیت فکری پرداخته و مطالعات موردی در این زمینه را مرور خواهیم کرد.

کلیدواژه ها:

نوآوری آزاد ، نوآوری بسته ، مالکیت فکری ، حقوق مالکیت فکری ، توازن