مقایسه میزان گردو غبار قابل تنفس خاک در کارخانجات آجر سازی و ارتباط آن با میزان تغییرات ظرفیت های ریوی کارگران شاغل در این کارخانجات

شاغلین در معرض گردو غبار حاوی سیلیس دارای ریسک فاکتور بالایی جهت ابتلا به بیماری سیلیکوزیس می باشند. تحقیقات نشان داده است که افرادی که مدت متمادی در معرض گردو غبار قابل تنفس(زیر 5 میکرون) خاک قرار داشته اند دچار کاهش در ظرفیت های تنفسی می گردند و شانس ابتلا به بیماری سیلیکوزیس در این افراد زیاد می باشد. هدف کلی این تحقیق ارزشیابی میزان گردو غبار قابل تنفس خاک و ارتباط آن با میزان تغییرات ظرفیت های ریوی کارگران در معرض، در کارخانجات آجر سازی می باشد. به منظور بررسی اثرات گردو غبار قابل تنفس بر ظرفیت های ریوی، دو گروه مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه در معرض که شامل 400 نفر از کارگران که با گردو غبار در تماس بودند. گروه شاهد شامل 160 نفر که در معرض گردو غبار نبوده و سابقه تماس با گردو غبار نیز نداشته اند. نمونه برداری از گردو غبار قابل تنفس در کارگاه های کارخانجات مورد مطالعه انجام گردید. سپس از شاغلین در معرض گردو غبار و گروه شاهدتست اسپیرومتری بعمل آمد. نتایج بدست آمده آنالیز گردید. میزان غلظت ذرات گردوغبار قابل تنفس در کارخانجات مورد مطالعه بالاتر از حد مجاز بدست آمد. و کارگران در معرض گردو غبار خاک پس از چند سال دچار کاهش ظرفیتهای تنفسی شدند. استفاده از سیستم تهویه موضعی، مرطوب نگه داشتن کف کارگاه واستفاده از ماسک غبار گیر تیپ p3 توصیه می گردد.

کلیدواژه ها:

کارخانجات آجر سازی ، اسپیرومتری ، گردو غبار قابل تنفس ، حد مجاز ، ظرفیت های ریوی