مطالعه تطبیقی ریژنراتور های درون گرمایی و بی دررو با دیسیکانت مایع

ریژنراتور دیسیکانت مایع تأثیر شگرفی بر عملکرد سامانه های تهویه مطبوع دارد. درمقایسه با بسته های ریژنراتوری رایج، اخیراً ریژنراتور درون گرمایی از جهت امکان دسترسی به عملکرد احیاگری با کارایی بالاتر کاربرد گسترده یافته است. در مطالعه حاضر، بر هر دو عامل نرخ احیاگری و بازده حرارتی ریژنراتور جهت ارزیابی عملکرد هر دو نوع ریژنراتور تأکید شده است. در این مسیر یک مدل انتقال حرارت و جرم معتبر به منظور تحلیل و مقایسه عملکرد ریژنراتورهای درو نگرمایی و بی دررو ارائه شده است. بر خلاف ریژنراتور آدیاباتیک، ریژنراتور درون گرمایی می تواند بازده احیاگری و نرخ احیاگری قابل مقایسه ای را در نرخ جریان دیسیکانت پایین فراهم سازد، لذا بهره گیری از این ابزار گزینه جایگزین مناسبی در انتقال ری زقطرات دیسیکانت است. نتایج نشان می دهد که ریژنراتور درون گرمایی نه تنها نرخ احیاگری را افزایش می دهد، بلکه همچنین م یتواند بازده قابل قبول تر ارائه و استفاده انرژی بالاتری را عرضه کند. از طرفی با وجود دستیابی به نرخ احیاگری مطلوب تر، نرخ جریان هوای بالاتر منجر به کاهش بازده حرارتی در احیاگری می شود. بنابراین در احیاگری دیسیکانت مایع، می ب ایست نرخ جریان هوای مناسب با دقت هرچه تمام تر کنترل شود تا ریژنراتور درو نگرمایی اثربخش تر و نمود قابل توجهی در کاربرد تهویه مطبوع دیسیکانت مایع داشته باشد.

کلیدواژه ها:

دیسیکانت مایع ، بازده انرژی ، ریژنراتور درو نگرمایی ، نرخ احیاگری