اولویت بندی و ارایه مدل بهینه رابطه مدیریت زمان و بهره وری نیروی انسانی

هدف این پژوهش اولویت بندی و ارایه مدل بهینه رابطه مدیریت زمان و بهره وری نیروی انسانی بوده است. براساس تحقیقات به عمل آمده مهارت های مدیریت زمان با بهره وری نیروی انسانی با بهره وری نیروی انسانی دارای رابطه معنادار و مثبت بوده است اما ترتیب و اولویت بندی متغیرها مشخص نبوده است که این پژوهش با این هدف صورت پذیرفته است. این پژوهش با توجه به ماهیت موضوع و اینکه محقق درصدد توصیف شرایط و وضعیت موجود مدیریت زمان و بهره وری نیروی انسانی بوده است توصیفی و با توجه به اینکه به دنبال یافتن مدل منطقی و بهینه برای دو متغیر مذکور می باشیم، روش پژوهش از نوع پیمایشی بوده است. جامعه آماری این پژوهش شامل کارکنان اداره آموزش و پرورش شهرستان ملارد به تعداد 260 نفر و تعداد اعضای نمونه که به روش تصادفی طبقه ای انتخاب گردیده است، 152 نفر بوده است. با هدف جمع آوری داده های پژوهش از دو پرسشنامه استاندارد مدیریت زمان حافظی و نقیبی و پرسشنامه استاندارد بهره وری نیروی انسانی هرسی و گلداسمیت استفاده شده است. جهت تعیین نرمال بودن توزیع داده ها، شاخص های کجی و کشیدگی مربوط به متغیرها محاسبه شد و سپس توزیع نمرات از طریق نمودار Q-Q مورد بررسی قرار گرفت. برقراری مفروضه همگنی شیب های رگرسیون و خطی بودن رابطه بین متغیرها نیز به وسیله نمودار پراکنش تعیین شد. براساس نتایج تحقیق، به ترتیب مولفه های اولویت بندی اهداف و فعالیت ها، برنامه ریزی عملیاتی، هدف گذاری و مدیریت ارتباطات دارای بیشترین اثر بر بهره وری نیروی انسانی در اداره آموزش و پرورش شهرستان ملارد بودند. بر این اساس مدل بهینه پژوهش پیشنهاد گردید.

کلیدواژه ها:

مدیریت زمان ، بهره وری نیروی انسانی ، مدل بهینه