عملکرد آسیب شناسی آموزش عالی ایران از منظر پایداری و توسعه پایدار

امروزه توسعه درون زای پایدار به نوعی تابعی از متغیر منابع و استعدادهای انسانی و آموزشی و منوط بر چندوچون بهره وری از آنهاست. بویژه در جامعه ی در حال گذار و رو به توسعه ایران که بازسازی ساختارهای توسعه ی متنوعی را تجربه می کند، استفاده ی بهینه ی آموزشی و پژوهشی کشور برای توسعه از اهمیت خاصی برخوردار است. مقاله ی حاضر قصد دارد به آسیب شناسی عملکرد آموزش عالی ایران از بعد توسعه ی پایدار بپردازد و نقش دانشگاه ها و عملکرد آنها در حل معضلات جامعه و فرآیند توسعه ی پایدار را تحلیل و سپس چالش های اصلی دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی کشور را نسبت به این روند بررسی کند. رویکرد روش شناسی مقاله رویکردی تحلیلی- انتقادی است که بر مبنای بررسی داده ها و تجربه ها و دیدگاه های مختلف موجود درباره موضوع مورد بررسی انجام شده است که در این رابطه از نقدهای هابرماس بر جامعه ی نوین صنعتی و تأکید افراط گونه ی آن بر بعد ابزارسازی انسان در رابطه با امر آموزش و همچنین از دیدگاه کارل راجرز درباره ی نقش یادگیرنده در نظام آموزش و آزادی روابط بین آموزشگر و فراگیر و سپس از تحلیل های پائولوفریره در رابطه با نظام آموزشی توانمندساز بهره می بریم. نتایج حاصل نشان می دهد نظام آموزش عالی در ایران بر اساس تقاضای اجتماعی و بر محوریت جامعمه اداره نمی شود. نخبه محوری و همچنین دولت محوری باعث شده فعالیت ها و برنامه های نظام آموزش عالی به طور مشارکتی، چندصدایی، بازتابی و انتقادی مدیریت نشود و این روند به جای قاعده دانشجومحوری، استادمحوری را در خود پرورش می دهد این موارد به هوعی باعث عدم رشد و توسعه آموزش و پژوهش، در نتیجه عدم پیشبرد توسعه در جامعه خواهد شد.

کلیدواژه ها:

توسعه ، توسعه ی پایدار ، آموزش عالی ، ارزشیابی ، مباحثه