تحلیلی بر نقش دانشگاه ها در آموزش کارآفرینی

از آنجا که دانش به گونه ای فزاینده جزء مهمی از نوآوری محسوب می شود، دانشگاه ها در مقام تولید کننده دانش و مرکز انتشار آن، نقش وسیع تری را در نوآوری صنعتی بر عهده دارند. در محیط کنونی رقابت بین الملل، ایجاد نوآوری پیچیده تر از آن است که بنگاه های انفرادی یا گروهی از آنها و پژوهنده گانی که انفرادی یا جمعی کار می کنند، بتوانند به تنهایی از عهده آن برآیند. به گفته دیگر، تولید نوآوری نیازمند نظام ملی منجسم و عملگرایی است، به گونه ای که علاوه بر بنگاه ها، دیگر نهادهای اجتماعی، از قبیل موسسات آموزشی عالی نیز در آن نقش اساسی ایفا کنند. پاسخ به انتظارات جدید از موسسات آموزشی عالی آنها را به سمت تحولات درونی و نیز تحول در نحوه ی تعامل با محیط اجتماعی اقتصادی سوق داده و باعث پدیدار شدن نسل جدیدی از دانشگاه ها به عنوان دانشگاه کارآفرین شده است. ظهور دانشگاه کارآفرین در واقع پاسخی به اهمیت روزافزون دانش در نظام ملی و ناحیه ای نوآوری و شناخت جدید از دانشگاه است، یعنی نهادی که عامل انتقال دانش و فناوری و منبع اختراعات خلاقانه به شمار می رود و از لحاظ اقتصادی باصرفه است. در دو دهه اخیر، دولت ها در سراسر جهان علیرغم تفاوت نظام های دانشگاهی و صنعتی، به این پتانسیل دانشگاه ها از نظر صنعتی برای ارتقای محیط ملی نوآوری نگریسته اند. این مقاله با بررسی عوامل تاثیر گذار در رویکرد دانشگاه ها به دانشگاه کارآفرین، تعریف و مفهوم دانشگاه کارآفرین را بررسی می کند و مصادیق فعالیت های کارآفرینی دانشگاه را بررسی می کند.

کلیدواژه ها:

کارآفرینی ، دانشگاه ، توسعه کارآفرینی ، دانشگاه کارآفرین