اثر پلی آمین های درونزاد بر افزایش مقاومت به خشکی نهال های بذری بادام (Prunus amygdalus) و هلو (Prunus persica)

این پژوهش با هدف بررسی تاثیر پلی آمین درونزاد بر مقاومت به خشکی نهال های بذری بادام و هلو تحت تنش خشکی در دو سطح 80% و 50% آب فراهم خاک، به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در سال 1392 انجام گرفت. در این پژوهش بذرهای بادام و هلو با هیپوکلرید سدیم ضد عفونی شده و پس از برطرف کردن رکود، بذرها را در گلدان های پلاستیکی 7 لیتری پر شده با ترکیب خاک شامل دو قسمت خاک مزرعه ای یک قسمت کود دامی پوسیده و یک قسمت ماسه بادی کاشته شدند. پس از رسیدن گیاهان به مرحله رشدی مناسب (8 برگی)، تیمارهای خشکی با سطوح تعیین شده برای دو دوره روی آنها اعمال شد و سپس میزان نشت یونی ، محتوای آب نسبی، پراکسیداسیون غشاء و غلظت پلی آمین ها (پوتریسین، اسچرمین و اسپرمیدین) در برگ نهال ها انداطه گیری شد. نتایج نشان داد که تنش خشکی باعث کاهش معنی دار محتوای آب نسبی و افزایش درصد نشت یونی و پراکسیداسیون غشا شد. تحت تنش خشکی ، پایه هلو افزایش بیشتری در پراکسیداسیون غشاء و درصد نشت یونی و کاهش بیشتری در محتوای آب نسبی برگ ها در مقایسه با بادام نشان داد. در رژیم رطوبتی 80% ، پوتریسین ، اسپرمین و اسپرمیدین درونزاد بادام بیشتر از هلو بود اما از لحاظ آماری با هم تفاوت معنی داری نداشتند. تحت تنش خشکی ، بادام افزایش چشمگیری در غلظت اسپرمین ، اسپرمیدین و نسبت اسپرمین+اسپرمیدین /پوتریسین در مقایسه با هلو نشان داد اما در این شرایط هلو غلظت پوتریسین بیشتری نسبت به بادام نشان داد. با توجه به نتایج این پژوهش به نظر می رسد یکی از استراتژی های پایه بادام برای مقابله با خشکی در مقایسه با هلو، متابولیزم بوتریسین و افزایش قابل توجه غلظت اسپرمین و اسپرمیدین است که می تواند به خسارت کمتر به بافت های گیاهی تحت تنش کم آبی منجر شود.

کلیدواژه ها:

بادام ، هلو ، خشکی ، پوتریسین ، اسپرمین ، اسپرمیدین