بررسی القاء پلیپلوئیدی درگیاه دارویی بابونه آلمانی با استفاده از تیمار کلشیسین

سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 441

فایل این مقاله در 18 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

MPSA05_056

تاریخ نمایه سازی: 25 آبان 1398

چکیده مقاله:

به منظور بررسی القاء پلی پلوئیدی در گیاه بابونه آلمانی (Matricaria chamomilla L.)، آزمایشی به صورت فاکتوریل و در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه فاکتور رقم (بونا و دشتستان) ، فاکتور غلظت کلشیسین (شش سطح صفر، 0/0625، 0/125، 0/25، 0/5 و 1 درصد ) و مدت زمان ( سه سطح 2، 4 و 6 ساعت) و با سه تکرار انجام شد. در این آزمایش تیمارهای فوق روی بذر اعمال شد. که در این پژوهش درصد زنده مانی، درصد جوانه زنی، درصد ناهنجاری و درصد تتراپلوئیدی مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین مطالعات صفات مورفولوژیک و روزنه ای نیز جهت بررسی تغییرات طی اعمال تیمار بررسی شد. نتایج حاصل از شمارش کروموزومها، مورفولوژیک و روزنه ای در رابطه با القای پلوئیدی نشان داد که فاکتور غلظت تاثیر معنیداری بر میزان پلوئیدی داشته است بطوریکه بیشترین میزان احتمال پلوئیدی (59/86) مربوط به غلظت 1 درصد کلشیسین میباشد و زمان تیمار و اثرات متقابل تاثیر معنی داری بر این فاکتور داشتند. از طرف دیگر اثرات ساده غلظت کلشیسین و مدت زمان تیمار بر درصد زنده مانی گیاهان معنیدار بود به طوریکه پس از تیمار شاهد (تیمار صفر ) بیشترین درصد زنده مانی 78/17) درصد) مربوط به غلظت0/0625 درصد کلشیسین بود. غلظتهای بالاتر باعث از بین رفتن درصد بالاتری از گیاهان شدند. در میان زمانهای مختلف تیمار، نیز بیشترین زنده مانی (65/14) مربوط به تیمار 2 ساعت بود ولی از نظر مدت زمان تیمار بین تیمارهای 2 و 4 ساعت اختلاف معنیداری وجود نداشت. نتایج کلی نشان داد که غلظت0/25ومدت زمان بهترین تیمارجهت القاپلوئیدی درگیاه بابونه آلمانی می باشند

نویسندگان

عصمت قاسمی

دانشجوی کارشناسی ارشد اصلاح نباتات، دانشکده کشاورزی و منابع ظبیعی، دانشگاه خلیج فارس بوشهر.

محمد مدرسی

استادیار گروه اصلاح نباتات، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه خلیج فارس بوشهر.

محمدامین کهن مو

استادیار گروه اصلاح نباتات، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه خلیج فارس بوشهر.

لیلا کرمی

استادیار گروه باغبانی، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه خلیج فارس بوشهر.