طراحی آموزشی مبتنی بر ساختن گرایی و تآثیر آن بر مهارت تفکر

طراحی آموزشی، پیش بینی و تنظیم رویدادهای آموزشی بر اساس اهداف، محتوا و امکانات موجود با توجه به ویژگیها و ساخت شناختی دانش آموزان است. هدف نهایی هر آموزشی تعمیق، تسریع و تسهیل فرایند یادگیری در یادگیرندگان است و با توجه به اینکه فرایند یاددهی و یادگیری همواره در حال تغییر و تحول است، طراحی آموزشی به عنوان یکی از ارکان اصلی هر سیستم آموزشی همواره در صدد یافتن راهکارهایی در جهت تحقق این امر بوده و طراحان آموزشی برای موفقیت این فرایند باید در پی مدل های اثربخش طراحی باشند. در این راستا یکی از زمینه های گسترده تفکر که در سال های اخیر از سوی متخصصان برنامه ریزی درسی بسیار مورد توجه بوده،توانایی دانش آموزان در نظم دهی و کنترل تفکر خودشان در ارتباط با تکالیف یادگیری است ولی متاسفانه در نظام های آموزشی سنتی و الگوهای طراحی مبتنی بر آن که یادگیری بیشتر معلم محور بوده و یادگیرنده نقشی منفعل را ایفا می کرده به این مسائل مهم توجه نشده و یا کمتر مورد توجه واقع شده است. ولی با ظهور رویکرد ساختن گرایی در عرصه تعلیم و تربیت و قرار گرفتن یادگیرنده در مرکز فرایند یادگیری نظام آموزشی دچار تحول شده و بیشتر به نقش فعال یادگیرنده در جریان یادگیری ازجمله در تعیین هدف های یادگیری، ارزشیابی ، نظارت و کنترل بر یادگیری خود توجه شده است. بنابراین با توجه به گفته های فوق این سوال مطرح می شود که چگونه می توان آموزشی را طراحی کرد که در بر تقویت مهارت تفکر و نظم دهی و کنترل یادگیرندگان بر تفکر و فعالیت های یادگیری خودشان موثر واقع شود. در مقاله حاضر که به صورت کتابخانه ای تهیه شده است سعی بر آن است تا با توجه به رویکرد ساختن گرایی و مولفه های آن به این سوال پاسخ داده شود و مهارت تفکر و فعال کردن یادگیرندگان در جریان یادگیری را مورد بررسی قرار دهیم.