بررسی زبان محاوره در شاهنامه فردوسی

واژه ها، اصطلاحات،تعبیرات، کنایات، ضرب المثل ها و عباراتی که در بین عام6ه مردم در کوچه و بازار رواج دارد، دراصطلاح زبان محاوره می گویند.شعرا نیز که در بین همین مردم کوچه و بازار زندگی می کنند، این اصطلاحات و زبانزدهای عامیانه را در اشعار خود به کار می گیرند.از آنجایی که فردوسی این شاعر توانا و سخن پرورهمیشه در بین ایرانیان از جایگاه ویژه ای برخوردار بوده، نگارنده را برآن داشت تا این بار از منظر تازه ای به اشعار فردوسی بپردازد و مهارت و دق6ت این شاعر ارزشمند را در به کارگیری واژه ها و تعابیر عامیانه مورد بررسی قرار دهد. روش انجام این پژوهش، توصیفی - تحلیلی و شیوه گردآوری آن مطالعات کتابخانه ای است. در این مقاله با ویژگی های دستور زبان مانند اتباع، اسم صوت، شبه جمله و هم چنین با کنایات و ضرب المثل ها آشنا می شویم. بررسی زبان محاوره در شاهنامه نشانگر این نکته است که چون فردوسی از منابع شفاهی داستان های اسطوره ای و حماسی بهره برده، بیشتربه زبان و فرهنگ عام6ه توج6ه داشته در نتیجه در اشعارش ترکیبات کنایی عنصر عامیانه از بسامد بالایی برخوردار است چرا که وی توانسته با توج6ه به شگرد شاعرانه، ترکیبات و اصطلاحات محاوره ای را در قالب زبان رسمی و ادبی به کار گیرد.

کلیدواژه ها:

فرهنگ عامه ، مصداق ها ، شاهنامه فردوسی.