نقش میراگرها در سازه های بلند

در روش های مرسوم، ساختمان با استفاده از ترکیبی از سختی - قابلیت شکل پذیری و همچنین استهلاک انرژی در برابر زلزله از خود مقاومت نشان میدهد، مقدار میرایی در این قبیل ساختمانها بسیار کم میباشد از این رو انرژی مستهلک شده در محدوده رفتار الاستیک سازه ناچیز میباشد. در هنگام زلزله های قوی، این ساختمانها بعد از محدوده رفتار الاستیک، تغییر مکان های زیادی مییابند و فقط به واسطه چگونگی قابلیت تغییر مکان غیر الاستیک خود، پایدار باقی میمانند. این تغییر مکان های غیر الاستیک موجب به وجود آمدن مفاصل پلاستیک به صورت موضعی در نقاطی از سازه میگردند که خود باعث افزایش شکل پذیری و همچنین افزایش استهلاک انرژی میگردد. در نتیجه مقدار زیادی از انرژی زلزله به واسطه تخریب های موضعی در سیستم مقاوم جانبی سازه مستهلک میگردد . در این مقاله به بررسی روش های نوین در کنترل ارتعاشات در سازه های بلند وکاربرد آن ها در سازه ها می پردازیم و همچنین طبقه بندی و نحوه ی عملکرد این سیستم ها که شامل روش های کنترل فعال، غیر فعال، نیمه فعال و مختلط است، مورد بررسی قرار گرفت که در نتیجه به طراح جهت انتخاب بهتر نوع میراگر به تناسب سازه کمک می کند.

کلیدواژه ها:

میراگرها ، سازه های بلند ، کنترل ارتعاشات ، شکل پذیری