رویکرد انسان گرایی در شعر نیما

اگرچه گروهی مدرنیته را حد فاصل میان رنسانس و انقلاب فرانسه می دانند و گروهی از آغاز صنعتی شدن جوامع اروپایی؛ اما در میان هر دو گروه بر سر مشخصه ها و مولفه های آن اختلاف چندانی وجود ندارد. محور اصلی مدرنیت پیروزی خرد انسانی بر باورهای سنتی است . در این تحول انسان با طبیعت یکی می شود و هرگونه نیروی معنوی بیرون از ساحت خرد آدمی , نخست بی اعتبار می شود تا بعد یکسر مورد انکار قرار گیرد.امواج این تحول به مرور بر جامعه ی استبداد زده ی قاجاری نیز می رسد و منجر به انقلاب مشروطه و پی آمدهای آن می گرد , و ادبیات ما را نیز به دگرگونی ودرک وظایف جدید ناگزیر می کند. در سال 1301 چاپ منظومه «افسانه» ی نیما خبر از تحولی در شکل و محتوای شعرسنتی فارسی می دهد . نیما با درک شرایط تازه جهانی و با آشنایی که ب ا افکار سردمداران مدرنیته و به ویژه ادبیات و شعر فرانسه درد , نظام تازه ای را در شعر فارسی پی می ریزد که با وجود همه ی موانع و سنگ افکنی های جزم اندیشان ادبی , راه خود را باز می کند و به امروزمی رسد. تمرکز و تأکید بر قالب شکنی نیما در این چند دهه , توجه ها را از کار اصلی او که دگرگونی و نگاهی نو به محتوی است بازداشته است.