بررسی گونه های برجسته سازی در شعر سهراب سپهری

برجسته سازی تمهیدی است برای نشان دادن جاذبه ها و تازگی های زبان و رفع غبار عادت و روزمرگی از ساحت آن . برجسته سازی موجب تمییز زبان علمی از زبان ادبی می شود به گونه ای که مخاطب را در برابر زبان ادبی به درنگ و شگفتی وا می دارد . هنرمندانبویژه شاعران برای تشخص سخن خود ا ز این شیوه بهره می برند و علاوه بر آنکه زبان خود را تازه تر از زمان خود نشان می دهند موجب توسع زبان نیز می شوند . در این مقاله سعی شده است بافت هنری شعر سهراب سپهری بر پایه این انحرافات مجاز ادبی مورد بررسی قرار گیرد .این برجستگی ها در چهار سطح آوایی ، و اژگانی ، معنایی و نحوی بررسی شده است . سهراب با تسلط بر زبان و آگاهی و شناخت از ظرافت های آن و طبع خلاق خود با شکل شکنی ها و فرا هنجاری هایی که انجام داده در همه این سطوح خوش درخشیده است . بهترین جلوه هایاین تمهید زبانی در سطح آوایی و واژگانی شعر او قابل مشاهده می باشد که موجب ایجاد نوعی موسیقی نرم و رویا برانگیزی در شعر او شده است . هر یک از فراهنجاری های دیگر نیز سهم مهمی در بافت هنری و زبانی شعر او دارد.

کلیدواژه ها:

سهراب سپهری ، برجسته سازی آوایی ، واژگانی ، معنایی ، نحوی ، زبان ادبی ، موسیقی