اثرتنش خشکی بر روی عملکرد و اجزاء عملکرد و آنزیم های آنتی اکسیدانت ژنوتیپ های مختلف آفتابگردان آجیلی

خشکی و تنش ناشی از آن از جمله عوامل مهمی است که تولیدات کشاورزی را در ایران با محدودیت روبرو ساخته و بازده استفاده از مناطق خش ک را کاهش م ی دهد. شناسایی و بکارگیری ارقام متحمل بهخشکی و روش های به زراعی خاص ، امکان استفاده از مناطق نیمه خشک و دیم را میسر می سازد. به منظور بررسی اثر تنش خشکی بر برخی از شاخص های فیزیولوژیک از قبیل شاخص سطح برگ (LAI) ، میزان آب نسبی برگ (RWC) ، پایداری غشاءسیتوپلاسمی ، عملکرد دانه، وزن هزار دانه ، نسبت مغز به پوست و همچنین میزان فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانت سوپر اکسیددیسموتاز، گلوتاتیون پر اکسیداز و کاتالاز در آفتابگردان آجیلی ،(Helianthus annuus)، آزمایشات مختلفی در سطح مزر عه وآزمایشگاه در سال ۱۳۸۲ در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دا نشگاه آزاد اسلامی واحد کرج انجام پذیرفت . طرح آماری به صورت اسپلیت پلات در قالب بلوک های کامل تصادفی با چها ر تکرار اجرا گردید ، که فا کتور اصلی را تیمار های آبیاری وفاکتور فرعی را ژنوتیپ ها ی آفتابگردان آجیلی تش کیل دادند . نام ژنوتیپ های آفتابگردان به کار رفته پسته ای، قلمی، یزیدی، دورسفید و شمشیری بود . نتایج نشان داد که بین تیمار های آبیاری از لحاظ صفات اندازه گیری شده اختلاف معنی داری وجود د اشت. بدین ترتیب که تنش خشکی باعث افزایش فعالیت آنزیم های مذ کور گردید و شاخص های سطح برگ ، میزان آب نسبی برگ و مقاومت غشاء سیتوپلاسمی به طور معنی داری کاهش یا فت. بین ژنوتیپ ها از نظر فعالیت آنزیم های مذ کور اختلاف وجود داشت ولی این اختلاف معنی دار نبود.

کلیدواژه ها:

آنزیم های آنتی اکسیدانت ، عملکرد دانه ، صفات فیزیولو ژیکی ، آفتابگردان ، تنش خشکی