حمل و نقل و توسعه پایدار شهری

فعالیت های بخش عمران شهری براساس بخشهایی از آن که در بند الف ماده 55 قانون برنامه چهارم توسعه عمران شهری کشور در ظرفیت های اقتصادی، اجتماعی و کالبدی شهرها بطور مستقیم وغیر مستقیم تعریف و در توسعه پایدار هر شهر تاثیر گذار ودر تهیه طرح های توسعه وعمران شهری نقش مهمی را ایفا می نماید. لذا توسعه کالبدی و فضایی مراکز سکونتی در سطح ملی، منطقه ای ومحلی را باید در قالب رفتارهای فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و حتی سیاسی تعریف شده در شالوده ساختارهای عمرانی و زیست محیطی هر شهر بررسی نمود. لذا ترسیم واقعیت ها و مشخصات حمل و نقل و توسعه پایدار شهری واجد فوریتی انکار ناپذیر است سخنی بدیهی و تکراری است. با این همه هنوز مفاهیم ماهیت حمل و نقل و توسعه پایدار شهری ویا توسعه پایدار در عمران شهری و امکان پذیری آن مورد اختلاف وسیع متفکران در مقوله شهرسازی است. ارزیابی پایداری فرآیندهای صنعتی و روشهای تولید انرژی در قیاس با پایداری شهرها مقوله های ساده ای به شمار می آیند، زیرا که یک شهر متشکل از مجموعه ای از نظام های فیزیکی، تاریخی، اقتصادی و اجتماعی است. به همین سبب برای ارزیابی پایداری شهری، کلاف سردرگمی از انواع پیچیدگی ها را باید شناخت و از یکدیگر جدا کرد. حمل و نقل پایدار به این معناست که باید مشکل را به گونه ای حل کنیم تا این بیماری بار دیگر در سالهای آتی بازنگردد؛ یعنی باید الگویی را دنبال کنیم که براثر گسترش جمعیت و شهر و توسعه فعالیتهای اقتصادی، اجتماعی و... (که طبیعتا از عوامل ترافیک زا هستند) شهر ما همچنان بدون بروز مشکل ترافیک، به نحومطلوبی پاسخگوی جابجایی های مسافر و بار باشد و باگسترش این فعالیت ها سیستم حمل و نقل به مشکل برخورد نکندو مدیریت پایدار حمل ونقل اثرات توسعه حمل ونقل را روی کارایی اقتصادی، موضوعات زیست محیطی، مصرف منابع، کاربریاراضی و عدالت اجتماعی مورد توجه قرار میدهد و به کاهش اثرات زیست محیطی، افزایش بازدهی سیستم حمل ونقل و بهبود وضعیت زندگی اجتماعی کمک می کند و هدف آن سیستم افزایش کارایی و جابه جایی کالاها، خدمات و افراد با حداقل مشکلات دسترسی است که بدون سازماندهی مجدد استراتژی ها،سیاست ها و برنامه ها قابل دستیابی نخواهد بود.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار شهری ، توسعه حمل ونقل ، اثرات زیست محیطی ، بازدهی سیستم حمل و نقل شهری