بررسی اثر تنش کم آبی و پلیمر (سوپر جاذب A200)بر عملکرد و اجزای عملکرد گندم رقم (هامون) در منطقه سیستان

تنش خشکی یکی از مهم ترین مشکلات تولید گیاهان زراعی در مناطق خشک و نیمه خشک جهان می باشد. کاربرد برخی مواد، نظیر پلیمرهای سوپرجاذب در خاک، باعث افزایش ماندگاری آب در خاک و در نتیجه کاهش مصرف آب و آب شویی کودها می گردد. این مواد می توانند اثرات تنش کم آبی بر گیاه را کاهش داده و منجر به افزایش عملکرد در مناطق خشک و نیمه خشک گردند. به منظور بررسی تاثیر سوپر جاذب در شرایط تنش کم آبی بر روی عملکرد و اجزای عملکرد گندم، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در مرکز تحقیقات کشاورزی زهک (زابل) انجام گردید. تیمار رژیم آبیاری با چهار سطح (80، 120، 160و 200 میلی متر تبخیراز سطح طشتک تبخیر کلاس A) به عنوان کرت اصلی و مقادیر سوپر جاذب با چهار سطح (صفر، 75، 150و 225 کیلوگرم در هکتار) به عنوان کرت فرعی در نظر گرفته شد. نتایج این آزمایش نشان داد که اثر تنش کم آبی بر صفاتی مانند تعداد سنبله در مترمربع، تعداد دانه در سنبله، وزن هزاردانه، عملکرد بیولوژیک و عملکرد دانه در سطح یک درصد و شاخص برداشت در سطح پنج درصد معنی دار شد. در بین سطوح تنش آبی بالاترین عملکرد دانه با میانگین 4786 کیلوگرم در هکتار مربوط به تیمار آبیاری پس از 80 میلی متر تبخیر از سطح طشتک تبخیر کلاس A و پایین ترین عملکرد دانه با میانگین 3962/33 کیلوگرم در هکتار متعلق به تیمار آبیاری پس از 200 میلی متر تبخیر از سطح طشتک تبخیر کلاس A بود و در بین سطوح مختلف سوپر جاذب، بیشترین عملکرد دانه یا میانگین 4444/33 کیلوگرم در هکتار مربوط به تیمار 225 کیلوگرم سوپرجاذب در هکتار و پایین ترین عملکرد دانه با میانگین 4273 کیلوگرم در هکتار مربوط به تیمار عدم استفاده از سوپرجاذب بود.

کلیدواژه ها:

تنش کم آبی ، پلیمر سوپر جاذب(Superab A200) ، عملکرد و اجرای عملکرد گندم