ارزیابی تاثیر انواع تراکم بوته بر اجزای عملکرد ذرت سینگل کراس 704 در شرایط تنش خشکی

یکی از مهم‌ترین عواملی که باعث کاهش تولید گیاهان زراعی در مناطق خشک و نیمه خشک می‌شود کمبود آب در مراحل رشد است. بنابراین افزایش عملکرد ذرت مستلزم شاخت روش‌های مدیریت مناسب است که از جمله این روشها می‌توان به انتخاب تراکم مناسب و رژیم‌های مناسب آبیاری اشاره نمود. لذا به منظور بررسی اثر تراکم‌های مختلف کاشت بر اجزای عملکرد و عملکرد ذرت سینگل کراس 704 تحت شرایط تنش خشکی، آزمایشی به صورت کرتهای خرد شده در قالب طرح پایه بلوک کامل تصادفی با سه تکرار در اردیبهشت 1391 در مرکز آموزشی پژوهشی دانشگاهه آزاد کرمانشاه اجرا گردید. در این آزمایش تنش کمبود آب از طریق تنش قطع آب در مراحل رشد رویشی به عنوان عامل اصلی در چهارسطح شامل قطع آبیاری در مرحله هشته‌برگی، دوازده برگی، ظهور گل‌تاجی و آبیاری مطلوب و تراکم ذرت در سه سطح 70200 بوته در هکتار (فاصله بوته بر روی ردیف 19 سانتیمتر)، 78500 بوته در هکتار (فاصله بوته بر روی ردیف 17 سانتیمتر) و 92000 بوته در هکتار (فاصله بوته بر روی ردیف 14/5 سانتیمتر) در کرتهای فرعی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که عدم آبیاری در مرحله ظهور گل تاجی در مقایسه با سایر تیمارها اثر کاهنده بیشتری بر عملکرد دانه و شاخص برداشت نشان داد. بیشترین و کمترین عملکرد دانه به ترتیب مربوط به تیمار آبیاری مطلوب با تولید 11750 کیلوگرم در هکتار و تیمار عدم آبیاری در مرحله ظهور گل‌تاجی با تولید 7887 کیلوگرم در هکتار بود. با افزایش تراکم عملکرد دانه، شاخص برداشت کاهش یافتند. تیمار (70200 بوته در هکتار و آبیاری مطلوب) با تولید 12880 کیلوگرم در هکتار در بالاترین سطح قرار گرفت و تیمار (تراکم 92000 بوته در هکتار و تنش آبیاری در زمان ظهور گل‌تاجی) با تولید 6531 کیلوگرم در هکتار در پایین‌ترین مرتبه بود. تنش کمبود آب در هر مرحله از رشد ذرت بویژه مرحله ظهور گل‌تاجی باعث افت قابل توجهی در عملکرد شد و زمانی این افت، افزایش که تراکم بتوته نیز افزایش یافت.

کلیدواژه ها:

تنش خشکی ، تراکم ، ذرت ، عملکرد و اجزای عملکرد