توسعه فضای سبس شهری بر مبنای اصول آمایش سرزمین

فضاهای سبز شهری دارای بازدهی اجتماعی و اکولوژیکی هستند که مهمترین اثر فضی سبز در شهرها، کارکردهای محیط زیستی، یا بازدهی اکولوژیکی آنهاست که شهرها را برای زیستن مساعد می سازد و با آثار مخرب گسترش صنعت و حمل و نقل مقابله می کند . مهمترین آثار فضای سبز در شهرها، تعدیل دما، افزایش رطوبت نسبی، لطافت هوا و جذب گرد و غبار و تولید اکسیژن است . به همین علت فضای سبز هر شهر به مثابه ریه های تنفسی آن شهر به شمار می رود . با توجه به این اثرهای حیاتی، فضای سبز شهری باید از نظر کمی و کیفی متناسب با حجم فیزیکی شهر ( راهها و ساختمان ها ) و نیازهای جامعه ( گذران اوقات فراغت و نیازهای بهداشتی) تامین شود . تا بتواند به عنوان فضای سبز فعال ، بازدهی محیط زیستی مستمری داشته باشد . بنابراین توسعه فضای سبز شهری برای پایدار ماندن باید با توجه به ویژگی های اقلیم شناختی محل و آرای مردم بومی لجحاظ شود. به همین دلیل هدف مقاله حاضر بررسی رود توسعه فضای سبز شهری بر مبنای اصول آمایش سرزمین است . روش جمع آوری اطلاعات از طریق توزع پرسش نامه رد بین شهروندان شهر بیجند انجام گرفت و نمونه گیری و طرح سولاتات آن هم به روش وضعی ( کنتر لشده ) صورت پذیرفت ، یعنی سولات با توجه به توان اکولوژیکی منطقه و ارزش های اجتماعی آن طرح و تعداد 20 سوال از طریق آزمون خی دو پذیرفته شد. جامعه آماری تمام شهر بیرجند بود و از تعداد 1000 نفر از شهروندان این شهر نمونه گیری گرفته شد . نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که مهمترین اولویت تفریحی شهروندان شهر بیرجند استفاده از پارک های شهری است ولی عواملی مانند کمبود تنوع گونه های گیاهی فضای سبز و عدم یکنواختی آن در سطح شهر نارضایتی شهروندان را در پی داشته است، لذا پیشنهاد می شود برای توسعه فضای سبز شهری از اصول آمایش سرزمین استفاده شود تا توسعه فضای سبز شهری بازدهی محیط زیستی مستمری داشته باشد .

کلیدواژه ها:

فضای سبز شهری ، تنوع بخشی ، توسعه ، آمایش سرزمین ، مشارکت مردمی