نگاهی سبک شناسانه به خطبه 86 نهج البلاغه

سبک شناسی، یکی از موضوعاتی است که در سده اخیر، توجه ویژه ای از طرف ادیبان وسخنوران به آن شده است. این علم،روش نقدی جدیدی است که متون را براساس ظواهر لغوی وادبی از یکدیگر متمایز می سازد و براساس ساختارهای لفظی،تحلیل وبررسی می کند تا به جنبه های ادبی وزیبایی شناسی موجود در متن پی ببرد. نهج البلاغه بعد از قرآن کریم ازارزشمندترین متون دینی به شمار می آید و پژوهشگران سعی در بررسی آن از ابعاد مختلف علمی وادبی نموده اند. در اینمیان خطبه 86 نهج البلاغه یکی از زیباترین خطبه هایی است که امام علی (ع) در آن از توحید الهی وسفارش به تقوا ومشورتویادآوری ارزش های اخلاقی وانسانی سخن می گوید. پژوهش حاضر در تلاش است به شیوه توصیفی– تحلیلی و با رویکردسبک شناسی توصیفی، به بررسی این خطبه، در سطوح فکری، آوایی، نحوی، بلاغی (دلالی) بپردازد و زیبایی های سبک امام(ع) را در بیان اندیشه هایش و نقش این نمودهای سبکی را در پیوند با اهداف و اغراض امام (ع) نشان دهد. نتیجه پژوهشنشان می دهد که این خطبه، در سطوح سه گانه سبکی آوایی، نحوی، بلاغی به صورتی به هم پیوسته، اندیشه های امام علی (ع)را بیان می کند وبه شکلی منسجم نمایانگر افکار واندیشه های امام علی (ع) است ودر راستای کلی سخنان ایشان در سطحفکری در حرکت هستند.

کلیدواژه ها:

نهج البلاغه ، خطبه 86 ، سبک شناسی