حد و مرزهای اعمال قدرت از نگاه امام علی علیه السلام با تاکید بر نهج البلاغه

در موضوع حد و مرزهای اعمال قدرت، قدرت حاکمان در یک حکومت سیاسی_اجتماعی مدنظر است که در یک نگاه کلی می تواند در راه خودخواهی ها اعمال شود و عامل تخریب باشد و یا بواسطه آشنایی با اندیشه های بلند و متعالی امام علی علیه السلام و شیوه و سیره ی حکومتی ایشان در تحدید قدرت و قایل شدن حد و مرزهایی در جهت اعمال قدرت، مهار شود. حد و مرزهایی که بر اساس مبانی و مباحث نظری شکل گرفته و اصول کلی حرکت را مشخص می سازد؛ اصولی که از یک سو خطوط کلی حاکم و از سوی دیگر، خطوط قرمزی را نشان می دهد که به هیچ روی نباید از آن عبور کرد تا نهایتا قواعد و قوانینی که در تعیین روش ها، نقش مرجع را داشته باشد، شکل بگیرد. روش هایی که می توان با آن هر قدرتمندی را پایبند به اصول ساخت و در عین حال آنان را از ورود به منطقه ممنوعه باز داشت و در نتیجه کاربرد و اعمال قدرت را به سوی عرصه های موجه و عادلانه سوق داد. و تاریخ بشری را از عوامل تخریب و خونریزی نجات داد.مقاله پیش رو به اعتبار موضوع تاریخی-سیاسی، به اعتبار ماهیت توصیفی-تحلیلی و به اعتبار جمع آوری داده، اسنادی بوده و با فیش برداری از منابع مکتوب و نرم افزاری با هدف ضبط سیره و روش اعمال قدرت حضرت و همچنین انتخاب روش حکومتی مناسب که گاهی تضاد ظاهری با اصول را می طلبد و مبتنی بر عدل الهی و برگرفته از حاکمیت الله است، انجام گرفته است.

کلیدواژه ها:

حدومرز ، قدرت ، حکومت ، اعمال قدرت ، امام علی علیه السلام ، نهج البلاغه