رابطه نماز با بهزیستی روانی در دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه

سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 369

متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

NAMAZ01_029

تاریخ نمایه سازی: 17 آبان 1396

چکیده مقاله:

در میان عبادات نماز از جایگاه ویژه ای برخوردار است. باوجود تحقیقات گوناگونی که در مورد آن انجام گرفته است؛ زوایای عمیق آن همواره پژوهشگران علاقه مند را به بحث و تحلیل و تفسیر درباره ی آن برانگیخته است از طرفی امروزه بر همگان روشن است که تامین نیازهای روانی- جسمانی و عاطفی در گرو معنویت و دین نهفته است. وقوف خاشعانه وخاضعانه انسان در نماز، در برابر خداوند متعال به او نیرویى معنوى مى بخشد که حس صفاى روحى و آرامش قلبى، امنیتر وانى و سلامت جسمی و روانى را در او پدید مى آورد. نماز که سمبل پایبندی به اسلام است و در احادث منسوب به حضرت محمد صلوات الله روشنی چشم و ستون دین و درآیات قران عامل بازدارنده از فحشا و منکر معرفی می شود. این پژوهش با هدف بررسی رابطه نماز و سلامت بهزیستی روانی در بین 100 نفر از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه صورت گرفت و پژوهشی کاربردی– توسعه ای است. روش مطالعه توصیفی- تحلیلی است. در روش آماری استنباطی به منظور تعیین اثر هر یک از متغیرهای مستقل بر متغیر وابسته از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام استفاده شده است. نتایج تجزیه و تحلیل وبررسی فرضیات نشانگر این امر بود که کلیه فرضیات مورد اثبات قرار گرفتند و بهبود نمازگزاری سبب بهبود بهزیستی روانشناختی در ابعاد مختلف در میان دانشجویان بوده است و در این میان گزینه تسلط بر محیط دارای بالاترین میزان معناداری بوده یعنی اینکه دانشجویان بر اساس نماز خود دارای تسلط بیشتری بر محیط بوده اند. در این میان خودمختاری دارای کمترین میزان معناداری بوده است که این امر دارای دو وجهه بوده که افراط و تفریط در آن مناسب نمی باشد و نماز سبب افزایش خودمختاری می باشد که این امر نیازمند بررسی و تجزیه و تحلیل بیشترمی باشد.

نویسندگان

زهرا عزیزی

کارشناس ارشد روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمانشاه، ایران

حسین عزیزی

کارشناس ارشد روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمانشاه، ایران

پریسا آجیلیان

کارشناس ارشد روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمانشاه، ایران