آیا می توان با استفاده از روش های توجه آگاهی (مایندفولنس) به حضور قلب در نماز دست یافت

یکی از مشکلاتی که مومنین نمازگزار با آن روبرو هستند حواس پرتی و عدم حضور قلب در نماز است که موجب می شود رضایت خاطر از نمازی که می خوانند نداشته باشند و همیشه فکر کنند آن طور که باید حق بندگی را به جا نیاورده اند. گروهی هم در راه رسیدن به این مهم ناامید شده و خود را عاجز می بینند و حضور قلب را مخصوص اولیا و انبیا می دانند و دست از تلاش کردن بر می دارند. در یک دهه اخیر موج سوم رفتار درمانی به عدم حضور ذهن انسان در لحظه حال و اینجا و اکنون توجه کرده است و بسیاری از گرفتاری های و مشکلات روانی انسان را ناشی از گیر کردن مداوم در گذشته و آینده می داند. توجه آگاهی (مایندفولنس) شیوه درمانی است که ادعا می کند با داشتن تمرین های مکرر خاصی به بودن در زمان حال و تمرکز روی ارزش ها و اقدام در جهت ارزش ها به انسان در داشتن سلامت روان کمک می کند. از آنجا که اکثر علمای دین یکی از عوامل عدم حضور قلب در نماز را پراکندگی خاطر و عدم تمرکز روی نماز می دانند به نظر می رسد اگر خودمان را تمرین بدهیم که در طول شبانه روز با تمرین های خاص بر اساس توجه آگاهی از چنگال گذشته و آینده رهایی یابیم و تمرکز بیشتری بر تمرین های ارایه شده یا فعالیت های روزانه داشته باشیم می توانیم این توانایی را در حین نماز خواندن هم بدست آوریم و با تمرکز و دقت بیشتر روی نماز و مدیریت افکار پراکنده لذت بیشتری از حضور در پیش گاه الهی ببریم.