تعیین غلظت بهینه استیک اسید برای تهیه نانوذرات پلی ساکاریدی

نانوذرات پلی ساکاریدی از انواع نانوسیستم هایی هستند که اغلب برای کاربردهای زیستی مانند انتقال دارو استفاده میشوند. استفاده از روش ژل شدن یونی در تولید این نانوذرات مزایایی از جمله فرایند ساخت ملایم، عوامل واکنشگر غیر سمی و نیاز به انرژی کم را شامل می شود. دستیابی به اطلاعات کافی در زمینه بهینه سازی تولید این نانوذرات به طور قطع ظرفیتهای بیشتری را برای تولید صنعتی و در مقیاس وسیع آن ها ایجاد میکند . با این هدف، در این بررسی سعی شده که تاثیر غلظت استیک اسید در انحلال اولیه پلی ساکارید با وزن مولکولی متوسط ارزیابی گردد. بنابراین نانوذرات پلی ساکاریدی با استفاده از روش ژل شدن یونی و با استفاده از سه غلظت متفاوت استیک اسید 0/5 )، 1 و 2 درصد) برای انحلال اولیه پلی ساکارید تهیه شدند. سپس اندازه نانوذرات با روش پراکندگی نور دینامیکی تعیین شد. نتایج نشان داد که نانوذراتی که در فرایند تولید آنها برای انحلال پلی ساکارید از غلظت %1 استیک اسید استفاده میشود در مقایسه با انواعی که غلظتهای 0/5 و 2 درصد استیک اسید برای این منظور بکار می رود، میانگین اندازه کوچکتری دارند. با استفاده از غلظت های 0/5 و 1 درصد استیک اسید نانوذراتی با میانگین اندازه کوچکتر از 100 نانومتر تولید شد در حالیکه در حضور غلظت 2 درصد استیک اسید، میانگین اندازه هر سه گروه نانوذره تولید شده با اندازه های متفاوت همگی بیشتر از 100 نانومتر بود . در مجموع نتایج این مطالعه نشان داد که علاوه بر فاکتورهای شناخته شده ای مانند غلظت و pH محلول پلی ساکاریدی و عامل ایجاد کننده اتصالات عرضی، کنترل فاکتورهایی مانند غلظت استیک اسید جهت انحلال مناسب پلی ساکارید نیز نقش مهمی در فرایند ساخت نانوذرات پلی ساکاریدی در اندازه مناسب برای کاربردهای زیستی دارد.

کلیدواژه ها:

بهینه سازی ، نانوذرات ، پلی ساکارید ، حلال ، استیک اسید