بررسی برخی از مدل های به کارگرفته شده در ارزیابی توان زیست محیطی جهت کاربری تفرج

امروزه توسعه پایدار و استفاده صحیح از منابع طبیعی و بهره گیری های چند جانبه از شرایط طبیعی محیط مسائلی هستند که برچگونگی رشد اقتصادی و رفاه اجتماعی مردم تأثیر بسزایی دارند ایران کشوری دارای جاذبه های طبیعی فراوان برای گردشگریاست استفاده بهینه از این جاذبه ها در عین مد نظر قرار دادن پایداری آنها نیازمند برنامه ریزی صحیح است که این نیز خود نیازمند شناخت دقیق وارزیابی توان مناطق مورد اشاره است. ارزیابی نوعی ارزش دهی به کیفیتی است که کارکرد آن نامعلوم است وارزیابی توان محیط زیست به معنای عینیت بخشیدن به کاربری های انجام پذیر یا پیشنهادی در منطقه است ، ارزیابی توان تفرجبه معنای تعیین قابلیت سرزمین برای اکوتوریسم وتفرج است. این پژوهش به بررسی انواع مدل های بکار برده شده در ارزیابی توان تفرج در دو منطقه مختلف جغرافیای ایران شامل منطقه زاگرس و مناطق حاشیه جنوبی دریایی خزر می پردازد و هدف آن بررسی فاکنور های تاثیر گذار بر ارزیابی قابلیت تفرجی در این مناطق است .نتایج این بررسی نشان داد که برای هردو منطقه مدلمخدوم بیشتر مورد استفاده قرارگرفته است. بر اساس نتایج بررسی برای نواحی مختلف نیاز به تغییرات واصلاح در این مدل ها وجود دارد. فاکتور های تاثیر گذار در ارزیابی علاوه بر فاکتورهای طبیعی مورد استفاده در مدل مخدوم که شامل شیب، جهت، ارتفاع، خاک و پوشش گیاهی است فاکتور های چشم انداز زیبا ، تسهیلات، راههای دسترسی و... را نیز در بر می گیرد.

کلیدواژه ها:

ارزیابی توان تفرج ، مدل مخدوم ، فرایند تصمیم گیری سلسله مراتبی ، سیستم اطلاعات جغرافیای