اخلاق زیستی در بیوتکنولوژی

اخلاق زیستی، واژه ای نسبتاً جدید در قیاس بین اخلاق پزشکی و فلسفه علم است. این کلمه اولین بار توسط پوتر (1970) ابداع شد. وی پیشنهاد نمود اخلاق زیستی به عنوان یک علم جدید و با نام علم بقا خوانده شود که سعی در تولید تدابیری دارد که این تدابیر، فرایندهایی را برای چگونگی استفاده از علومی مطرح می کند که برای زندگی خوب اجتماعی از طریق ارتباط واقع گرایانه بین علم مرتبط با طبیعت بیولوژیکی افراد و طبیعت تلاش می نماید. استنباط میگر (1998) از اخلاق زیستی، علم عشق یه زندگی است که مستلزم استفاده از آنالیزهای سودها و خطرات با در نظر گرفتن موارد اخلاقی مؤثر در زندگی موجودات می باشد. اخلاق زیستی دارا اصولی می باشد که این اصول از اصول اخلاقی و گسترش در تفسیر تفکرات فلسفی با واقعیت ها و ارزش های علمی مشتق شده است. 4 اصل بنیادی در اخلاق زیستی وجود دارد: اصل احسان، اصل آسیب آور نبودن، اصل خودمختاری و اصل عدالت. مرکزیت در اخلاق زیستی بر پایهه 3 محور متفاوت است: زنده محوری (بیودموکراسی)، انسان محوری و اکوسیستم (طبیعت) محوری. این محوریت نقش اساسی در ارزیابی ها و آنالیزهای ما از سودها و خطرات ناشی از تکنولوژی های جدید ایفا می کند. اخلاق زیستی هم یک کلمه و هم یک مفهوم است. مفهوم اخلاق زیستی هزاران سال است که از انسانهای بسیاری به یادگار مانده است. برای نیل به شناسایی اخلاق زیستی و درک مشخص از آن سه روش بررسی پیشنهاد می شود: اخلاق زیستی توصیفی، اخلاق زیستی تشریحی و اخلاق زیستی تعاملی.

کلیدواژه ها:

اخلاق زیستی ، اصول اخلاقی ، محوریت در اخلاق زیستی