بررسی کمپلکس پکلی تکسل و نانوساختار تشکیل شده از بتاسیکلودکسترین

پکلی تکسل از جمله داروهایی است که در درمان بسیاری از سرطان ها نقش به سزایی دارید ولی به دلیل آب گریز بودن و حلالیت کم در محیط های آبی بدن، استفاده از آن را با محدودیت هایی روبه رو بوده است.ساختار سیکلودکسترین ها به گونه ای است که دارای حفره ی آب گریز می باشد و این خاصیت امکان تشکیل کمپلکس در هم جای 2 را با ملکول های آلی ناقطبی با اندازه ی تقریبی برابر با حفره آن را امکان پذیر می سازد.ما در این پروژه قصد داریم تاثیر غلظت نانوساختار را در تشکیل کمپلکس با پکلی تکسل بررسی کنیم و بازده کمپلکس ها را محاسبه کنیم. بنابراین، ابتدا از طریق ایجاد شاخه های پلیمری پلی گلیسرول بر روی بتاسیکلودکسترین نانوساختاری سنتز کردیم که همانند بتاسیکلودکسترین با داروی آب گریز پکلی تکسل کمپلکس تشکیل می دهد. سایز و جرم ملکولی نانوساختار سنتز شده به ترتیب 19 نانومتر و 5255 گرم بر مول بود. سپس بین نانوساختار و پکلی تکسل با نسبت های مختلف کمپلکس تشکیل دادیم و پس از اثبات تشکیل کمپلکس، بازده کمپلکس را اندازه گیری کردیم و مشاهده کردیم که باافزایش غلظت نانوساختار بازده کمپلکس نیز افزایش می یابد. کمپلکس بین این نانوساختار با داروی پکلی تکسل برای اولین بار انجام شده و پتانسیل استفاده به عنوان حامل داروهای آب گریز را دارد و نیاز به تحقیقات بیشتری دارد.

کلیدواژه ها:

بتاسیکلودکسترین ، نانوساختار ، پاکلی تاکسول ، کمپلکس در هم جای