استفاده از مهندسی ژنتیک جهت افزایش تحمل گیاهان به تنش های غیرزیستی

تنش های غیر زیستی از جمله شوری، خشکی، گرما، سرما و یخزدگی از مهمترین عوامل محدود کننده عملکرد در گیاهان زراعی هستند. استفاده از مهندسی ژنتیک در بهبود تحمل گیاهان نسبت به این تنش ها از اهمیت زیادی برخوردار است. قبل از هر چیز بایستی ژن های درگیر در ایجاد تحمل به این تنش ها در گیاهان شناسایی شود و پس از شناخت مسیرهای متابولیکی، این ژن ها از منابع موثر جداسازی و برای تولید گیاهان تراریخته متحمل به تنش استفاده شوند. مهمترین ژن هایی که تا کنون در رابطه با تولید گیاهان تراریخته متحمل به تنش های غیرزیستی استفاده شده اند شامل: ژن های ساختاری از جمله حفاظت کننده های اسمزی، پروتئین های LEA، ژن های ترانس پورتر، ژن های شوک گرمایی، ژن های سمیت زدا و ژن های با عملکرد چندگانه برای بیوسنتز لیپیدها و ژن های تنظیمی از جمله فاکتورهای رونویسی و ژن های عناصر مربوط به سیگنال ترانسداکشن می باشند. در این مقاله مروری مختصر بر مطالعات انجام شده در تولید گیاهان متحمل به تنش با استفاده از این ژن ها شده است.

کلیدواژه ها:

گیاهان تراریخته ، تنش های غیرزیستی ، ژن های ساختاری ، ژن های تنظیمی