تولید نانوداربست با استفاده از نشاسته گیاهی و به روش الکترواسپینینگ با کاربرد زخم پوشی برای رشد و تکثیر سلول های فیبروبلاست پوست (333 - NIH)

مهندسی بافت روش درمانی جدیدی به منظور مقابله با نقص های بافتی است که یکی از بخش های اساسی آن استفاده از داربست به خصوص داربست های پلیمری می باشد. یک داربست ایده آل باید شبیه ماتریکس خارج سلولی دارای خلل و فرج بسیار وبهم مرتبط باشد. پرکاربردترین، ساده ترین و کم هزینه ترین تکنیک ساخت داربست در چند سال اخیر الکتروریسی می باشد. بررسی امکان تولید یک پانسمان زخم مناسب تا هم فضای سه بعدی جهت رشد سلول ها را فراهم کرده و هم تجزیه نشود، به منظور درمان زخم های پوستی، هدف این پژوهش می باشد. پلیمر پیش ساز داربست با استفاده از نشاسته ی محلول در اسید فرمیک تهیه، الکتروریسی در شرایط بهینه انجام و داربست تولید شد. شکل نانوالیاف، تخلخل ها و عدم وجود گره در ساختار داربست با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی، تست های حلالیت در آب وFTIR بررسی شد. به منظور بررسی میزان رشد سلولها در حضور داربست داربست با استفاده از اشعه UV و الکلاستریل و میکروپلیت حاوی سلول های 33-NIH و داربست، همچنین سلول بدون داربست به عنوان کنترل به مدت 72 ساعت در داخل انکوباتور انکوبه شد. بعد از گذشت 72 ساعت، تست MTT انجام و Viability سلولها محاسبه شد. در ساختار نانو الیا ف گرهای مشاهده نشد ضمن آنکه خلل و فرجها کاملا بهم پیوسته و یکنواخت بودند. همچنین سلول ها در حضور داربست Viability داشته که اتصالشان به آن و افزایش رشد و تکثیرشان را به خوبی اثبات می کند. ضمنا Viability حدود 40 درصد محاسبه شد که بسته به داربست تولید شده در این پژوهش آمار بسیار خوبی است. نتایج حاصل نشان داد می توان امیدوار بود که به زودی قادر به تولید بانداژی از جنس نشاسته گیاهی با قیمت ارزان، جهت ترمیم زخم های پوستی باشیم.

کلیدواژه ها:

مهندسی بافت ، الکتروریسی ، داربست نشاسته ، رده سلولی 333-NIH