واکاوی نقش معماری مذهبی در توسعه ی گردشگری فرهنگی (مطالعه موردی: بنای آیینی سقانفار در مازندران)

گردشگری مذهبی یکی از کهن ترین گونه های گردشگری است که اساسا با مذهب و مظاهر مذهبی مرتبط است. در دهه های اخیر پژوهش های فراوانی بر روی اماکن مذهبی دنیا با عنوان مقاصد منحصربفرد این گونه از گردشگری انجام شده است. هدف پژوهش حاضر، واکاوی ظرفیت های فرهنگی و مذهبی در بنای سقانفار با رویکرد گردشگری مذهبی و فرهنگی است. داده های پژوهش با روش مطالعات اسنادی و بررسیهای میدانی گردآوری شده است. طراحی مبانی نظری، طرح ابزار پرسشنامه و تحلیل نهایی داده ها حاصل مطالعات اسنادی بوده و توزیع پرسشنامه به منظور گردآوری آراء متخصصان حوزه ی معماری و گردشگری (تکنیک Delphi) و مشاهدهی مستقیم سقانفارها منتخب نیز فعالیت های میدانی تحقیق محسوب می شود. روایی ابزار پرسشنامه از سوی چند تن از متخصصان دانشگاهی تأیید شده و آلفای کرونباخ محاسبه شده (یعنی عدد 792) پایایی بالای ابزار را نشان می دهد. برای تحلیل داده ها نیز با توجه به اهداف پژوهش و ماهیت داده ها از نرم افزار SPSS و آزمون های تی تک نمونه ای و رگرسیون خطی استفاده شده است. نتایج نشان می دهند، رابطه ی میان منشاء کالبدی و معمارانه ی، وجه تسمیه، دلایل ساخت، نقوش آیینی و مفاهیم آن و... با باورهای شیعی، مهمترین ابعاد و در حقیقت برترین جاذبه های مذهبی سقانفار در جذب گردشگران بومی و غیربومی و فراخور آن توسعه گردشگری مذهبی و فرهنگی قلمداد می شود. این جاذبه ها را می توان به دو گروه بصری و مفهومی دسته بندی کرد.

کلیدواژه ها:

معماری آیینی ، سقانفارهای مازندران ، گردشگری مذهبی ، تکنیک Delphi