تاثیر روش های خاکورزی ، میزان مختلف بقایای گندم و نیتروژن بر عملکرد ذرت دانه ای در خوزستان

هر ساله بخش زیادی از زمین های زیر کشت گندم و سایر غلات ، بعد از برداشت محصول سوزانده می شود که علاوه بر از دست رفتن بقایای گیاهی ، ضرر و زیانهای زیادی نیز به خاک می رساند که باید از این منابع ملی بهتر و به نحو مناسب استفاده نمود . افزایش کاه و کلش و سایر مواد آلی در سطح خاک ، می تواند تقویت مواد آلی خاک شود . این موادبه طرق مختلف از جمله افزودن کود حیوانی ، کود سبز ، کمپوست به همراه خاکورزی مناسب امکان پذیر می باشد . در این راستا به منظور ارزیابی عملکرد ذرت از چهار روش خاکورزی و سه سطح بقایای گندم و نتروژن که همراه خاکورزی و ماشین ساقه خردکن نیز استفاده شده در مقایسه با روش مرسوم که سوزانیدن بقایا می باشد در سال زراعی 1386-1385 در شهرستان شوشتر و در سه تکرار در قالب طرح آماری کرت های خرد شده با پایه بلوک های کامل تصادفی اجرا گردید . در این آزمایش پس از کامل کردن سطوح بقایای گندم به میزان 2 ، 3 و 4 تن در هکتار و در تیمار شاهد بقایای گیاهی سوزانیده شده و تیمارهای خاکورزی شامل : ساقه خردکن + گاو آهن برگرداندار + دیسک ، ساقه خردکن + دوبار دیسک ، گاو آهن برگرداندار + دیسک ، دوبار دیسک ، انجام گردید . سپس مقادیر کود نیتروژن در هکتار میزان عملکرد 9962 کیلوگرم در هکتار را در مقایسه (0/01 > p) با تیمار شاهد به میزان عملکرد 7182 کیلوگرم در هکتار 35 درصد افزایش داد . اثر متقابل نوع خاکورزی و نیتروژن بر کاهش تعداد علف هرز (0/01 > p) معنی دار شد . کمترین تعداد علف هرز در استفاده از ساقه خرد کن بوده که نسبت به سایر تیمارها 28 درصد کاهش داشته است . بیشترین شاخص برداشت با مقدار 32/24 درصد مربوط به ساقه خردکن و گاو آهن برگرداندار و دیسک و بقایای گندم 3 تن در هکتار و مصرف 500 کیلوگرم کود نیتروژن در هکتار می باشد ، که مناسب ترین تیمار معرفی گردید.

کلیدواژه ها:

خاکورزی ، بقایای گندم ، عملکرد ذرت ، نیتروژن