ساخت و ارزیابی یک ماشین پیاز کن متناسب با کشت متراکم محصول

در برداشت پیاز استفاده از ماشینهای عقب سوار تنها در صورتی امکانپذیر است که محل تردد چرخهای تراکتور به اندازه حداقل چهل سانتی متر خالی از محصول باشد. این امر که به رها شدن 20% مساحت زمین منجر می گردد، موجب کاهش عملکرد محصول معادل این مقدار می گردد. در تحقیق حاضر امکان استفاده از ادوات جلو سوار برای کندن و ردیف کردن کل غده های نوار برداشت ( معادل عرض تراکتور) و یا برای کندن و ردیف کردن غده هایی که فقط در جلو چرخها قرار می گیرند، بررسی گردید. تیمارهای مورد ارزیابی به طور کلی شامل نصب یک پیاز کن میله ای در جلو تراکتور و اضافه نمودن ضمایمی برای کنار زدن غده های قرار گرفته در جلو چرخها، و یا نصب پیاز کن میله ای در عقب تراکتور و استفاده از ادوات جویچه ساز (برگرداندار و یا دیسکی) در جلو تراکتور برای برداشت محل عبور چرخهای تراکتور بود. بررسی های اولیه انجام شده بر روی کارایی پیاز کن میله ای نشان داد که غیر یکنواختی عمق میله در حالت جلو شوار به علت عدم وجود کنترل خودکار کشش در جلوی تراکتور به مراتب بیشتر از حالت عقب سوار بوده و احتمال وارد نمودن صدمات مکانیکی به غده ها را افزایش می دهد. عدم فرمان پذیری مطلوب تراکتور و لغزش بالای چرخهای آن نیز از دیگر مشکلات استفاده از ماشین در حالت جلو سوار می باشد. بنابراین نصب پیاز کن در عقب تراکتور و استفاده از دو عامل خاک ورز در جلو تراکتور برای کندن و ردیف کردن غده هی قرار گرفته در جلو چرخها به عنوان تنها راه عملی در نظر گرفته شد. در این ترکیب تامین یکنواختی عمق کار جویچه سازها که به صورت جلوسوار به تراکتور متصل می گردند، بدون وجود سامانه کنترل خودکار برای نوع برگرداندار بسیار دشوار می باشد. ردیف کن نوع دیسکی بدون نیاز به سامانه کنترل خودکار هیدرولیکی قابلیت کار در عمق یکنواخت را داراست و فرمان پذیری و لغزش چرخهای تراکتور را نیز در حد قابل قبول تامین می نماید.

کلیدواژه ها:

پیاز کن ، ماشینهای جلوسوار ، مکانیزاسیون برداشت پیاز